babanın ağladığını görmek

annenizin kanser olduğunu size söylerken meydana gelen durum.

hayatın ne denli, ciddi ve ağır bir şey olduğunun dank ettiği an.

(bkz: erkekler aglamaz)

yaşamışlığımdan bilirim,insanın içine oturan ne yapacağını bilemeden onu bir daha öyle görmemek için dualar ettiren çok ama çok boktan bir duygudur

belkide güç abidesi olraka gördüğün adamın gözünde zaaflarını ortaya dökmesi seni yıkar ama onunda bir insan oldugunu anlarsın üzücü belkide babam sadece bir insan diye bir kanıksama anı yaşatan durum.

hele de sizin yüzünüzden ağlıyorsa, evden üstünüzdekilere bakmadan onu olduğu yerde bırakıp koşarak uzaklasmanıza sebebiyet verebilecek durum

(bkz: babanın arkasından ağlamak)

olsa da keşke ağlasa diye düşünür bazıları, olsa da hüngür hüngür ağlasa...

artık bir şehir düşmüştür zira birazda yaşınız küçükse hayatta tek idolünüz babanızsa son duraktır içinde bulunduğunuz durum artık son noktadır ağlama baba demek kocaman bir saçmalıktır zira babalar en son ağlar ve ağlamasıda babalar gibi olmalıdır.

operasyondan kurşun yemiş dönerken, acılarımla savaşırken, niye ölemedim diye kıvranırken, etimesgut’a inen uçağın kapısı aralandı. refakat eden izmirli bir askerle indim.
+ bırak koçum iyiyim, kendim yürüyüm açılırım.
- komutanım yaranız var çıkmasaydım.
+asker bırak yürürüm dedim.
-emredersiniz komutanım.

100 metre sonra karşımda tüm ihtişamıyla gücümü gücünden, fikrimi fikrinden aldığım koca adam belirdi gözündeki incilerle. birden yere yıkıldım, yoksa yeniden çocuk mu olmuştum?

(bkz: 17 mayıs 2000)

evlat için çok zor olan durum.

çok duygulandığımız ve hatta üzüldüğümüz anlardandır.

çocukları üzülmesin diye kendilerini sıkarlar kendilerini acıtırlar,ağlamazlar içlerine atarlar eger yüksek tansiyonları varsa gözleri şişer anlarsınız bir şey yapamazsınız o an elinizi kolunuzu canınızı vermek istersiniz, can yakıcıdır, kocaman bir dağdır yıkılmazdır, şefkati merhameti sarıp sarmalar,o an keşke acısını ben çeksem dersiniz.zordur.

dünyada başka hiçkimsenin ağlaması onun ağlaması kadar koyamaz insana. yıllar yılı merak edilir acaba babam ağladı mı diye hiç ummadığınızda ağlar. göz yaşları ciğerinizi deler adeta. garip bi durumdur.

hayatta ilk sezinlediğin güç temsili, sembolü, simgesi hangisini seviyorsan.
yani hayatta güç ile özdeş tuttuğun ilk şey, yıkılmaz sandığın şey.
incelersin. her ayrıntıyı incelersin. tırnağın sökülür. o yaş döker, sen kan ağlarsın. babanın da ağladığını görünce anlarsın, onun bile gücünün yetmediği, yenilgiyi kabul ettiği durumlar vardır. artık çaresi yok baban yalnız, sen de yalnızsın. aslında herkes yalnız. kendi çaresizliklerini halledebileceğini düşündüğün insan çaresiz. kalmış ki sen...

dayanılmaz bir olaydır.herzaman dimdik ayakta duran babalar bir damla bile gözyaşı dökmemelidirler.

türkiye; dünya kupası’nda üçüncü olduğunda ilk kez şahit olduğum olay.

babam bile ağlıyorsa deyip geçip karşısına bir de sizin ağladığınız andır.
o an denilen şey o andır işte.
sizin ağlamanızın sebebi değişir,hayal kırıklığı mıdır şefkat midir gerçekleri anlamak mıdır nedir işte her neyse.

kendimi aciz hissetiğim andır, ne yapacağımı bilemediğim andır.