babanın ağladığını görmek

ciğerinden bir parça kopmuş gibi hissedersin. o anda orada olmasaydın keşke. teselli etmeye kalksan olmaz, çünkü tüm teselli sözcüklerini zaten ondan öğrenmişsindir. onu bu derece üzen neyse, artık ondan nefret edeceksin.ama o gözyaşlarının her damlası çoktan yüreğini dağlamıştır. artık hiçbir şeyin aynı olmayacağını düşünmek dahi olabilir. ama şunu asla unutma; babalar ağlamaz, onların gözüne bir şey kaçar.

aglamak buymus meger dedirtir.

en azından ağlayacak bile bir babası olması güzel bir duygu insanın.

görememekten iyidir her zaman.

gördüğün hiç bir ağlamayla kıyaslanamayacak kadar acı verir inasana.sebebi ne olursa olsun..

yutkunup arkasını dönüp gittiğinde insanların gözyaşı dökmeden de ağlayabildiğini anlarsınız. sizi düşünür üzülmeyin diye. çünkü o ağlarsa siz zaten ağlıyosunuzdur.

hani bogaz’a söyle bir sey gelip takilir ya, iste babasinin agladigini gören çocuk da aynisi olur. o agliyor diye, aralari sicak olmasa bile, o da aglamya baslar. hele bir de ayrilik nedeniyle agliyorsa, birak gitme, gitmeyelim, ayrilmayalim demek ister çocuk... fakat bogazindaki dügüm mani olur buna...

geride kalanlarla mesafe çogaldikça geçer, gider hersey... baba kendini toparlar. hayat devam eder... size ise, babanizin aslinda ruhsuz biri olmadigini bilmek kar kalir...

operasyondan kurşun yemiş dönerken, acılarımla savaşırken, niye ölemedim diye kıvranırken, etimesgut’a inen uçağın kapısı aralandı. refakat eden izmirli bir askerle indim.
+ bırak koçum iyiyim, kendim yürüyüm açılırım.
- komutanım yaranız var çıkmasaydım.
+asker bırak yürürüm dedim.
-emredersiniz komutanım.

100 metre sonra karşımda tüm ihtişamıyla gücümü gücünden, fikrimi fikrinden aldığım koca adam belirdi gözündeki incilerle. birden yere yıkıldım, yoksa yeniden çocuk mu olmuştum?

yaşamışlığımdan bilirim,insanın içine oturan ne yapacağını bilemeden onu bir daha öyle görmemek için dualar ettiren çok ama çok boktan bir duygudur

hayatın bir daha asla aynı olmayacağını gösterir bazen.

o ya$a kadar aglamayi hep yanli$ bildiginizi gosterir insana. babadan akan gozya$i gercek gozya$idir, ilgi cekmek icin degil, kapris icin degil, tamamen salt gerceklerle yogrulmu$ gozya$lari.

kendimi şanslı hissettiren olaydır. babalar kolay kolay ağlamaz çünkü, ama benim babam öyle yufka yüreklidir, öyle duygusaldır ki, yeri geldiğinde ağlar da. adam gibi adamdır...

ömrüm boyunca babamın ağladığını bir kere gördüm.
şimdi neden ağladığını anlatsam ne tepki verileceğini bilmediğim için es geçiyorum. aman diyim.

zordur,acı verir yüreğinize... oturur siz de ağlarsınız onunla..
gözyaşlarını silersiniz belki de ya da ağla ağla açılırsın dersiniz.. bir şekilde ortak olursunuz gözyaşlarına...

tamamen babanın gölgesinde yaşanılan yaşlarda insanda derin bir sarsıntı yaşatır. hele ki babası öldüğü için ağlıyorsa, empati yapmış bulunursunuz ve derin bir çıkmazdır bu.
daha sonra kuzeniniz öldüğünde gizli gizli ağladığını görürsünüz. artık babanın gölgesinden çıkılmış ve onun bir kahraman değil bir insan olduğunun farkına varılmıştır. kuzeninizin ölümüne dahi üzülmemişken babanızın ağlamasına hiç üzülmezsiniz. sizi bu noktaya getirdiği için babanıza eyvallah çeker işinize bakarsınız.

belkide güç abidesi olraka gördüğün adamın gözünde zaaflarını ortaya dökmesi seni yıkar ama onunda bir insan oldugunu anlarsın üzücü belkide babam sadece bir insan diye bir kanıksama anı yaşatan durum.

hele de sizin yüzünüzden ağlıyorsa, evden üstünüzdekilere bakmadan onu olduğu yerde bırakıp koşarak uzaklasmanıza sebebiyet verebilecek durum

(bkz: babanın arkasından ağlamak)

olsa da keşke ağlasa diye düşünür bazıları, olsa da hüngür hüngür ağlasa...

artık bir şehir düşmüştür zira birazda yaşınız küçükse hayatta tek idolünüz babanızsa son duraktır içinde bulunduğunuz durum artık son noktadır ağlama baba demek kocaman bir saçmalıktır zira babalar en son ağlar ve ağlamasıda babalar gibi olmalıdır.