büyüdüğünü anladığın an

hiçbir zaman bunu hissedemeyeceğiniz andır.

pater pan işi biliyomuş dedirten andır.

büyük bir acıyı gözlerinde sımsıkı saklayabildiğin yada hayati bir sırrı içine hapsedebildiğin andır. gerçekten sevdiğin, sorumluluk alabildiğin ve de bu hissin sana neler yaptırabildiğini gördüğün, sabretmeyi öğrendiğin andır.

insanların artk büyükmüşsün gibi davranması ki senin ruhunun küçüklüğüne inat .bide artık ileriyi düşünmek zorunda kaldığın zamandır nasıl bir işte çalışıcan kimle evlenicen bunları düşündürmek zorunda kaldıklarında büyümüşsün demektir bence..

artık babadan harçlık almanın utanç verdiği an.

" ey türk istikbalinin evlâdı! işte, bu ahval ve şerait içinde dahi, vazifen; türk istiklâl ve cumhuriyetini kurtarmaktır! muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asîl kanda, mevcuttur!"dizelerini benimseyip gerçekten ne demek istediğini anladığımız andır..

hayal kurmaktan vazgeçip icraata geçtiğiniz andır....

dünya ile ilgili planlar kurmaya başladığım an.

çükünle kendi kendine oynamayı bırakıp oynattırmaya başladığın andır.

bayramda senden küçüklerin elini öperek para istemesiyle de yaşanabilir...

babanla konusmaya cekindigin andır.

#615282 nolu entyde bahsi gecen uykuya bok attigimi anladigim ana tekabul eder..

çalışmaya başlamak zorunda olduğum an.

öğrencilik bitip çalışmaya başlandığı zaman. bir de tabi komşunun küçük kızını parka götürdüğünde oradaki çocuklar sana teyze dediği zaman. bu çok acıydı, çok.

paris hilton bakiredir önermesine ağzıyla gülmeyi bırakıp diğer uzuvlarıyla gülmeye başladığı an.

aşık olduğu an.

hayatin gerceklerinin bir bir yuzune carptigi andir...

kendisine bir yol secmesi soylediginde ben ne yapicam sorusunu kendi kendine sordugu andir...

herkezin kendi gibi olmadigini anladigi andir...

biri onu kazikladiginda gözünden yuvarlanan ya$in, acisini anlatmak istedigi kagitlara yazi yazarken damladiginda; herkesin maske taktigini farkettigi andir...

ne halta buyudum ki ben yaa diye isyan ettigi andir...

bu konuda çok alımlı çalımlı suslu şatafatlı şiirsel sözler söylemeyi isterdim ama...

her sabah yıkanmaya başladığın zaman anlarsın büyüdüğünü...

gelmesini istemediğim an. iyi böyle kücük olmak, hata yaptığında, üzüldüğünde ailenin yanına koşmak ve hayatın sorumluluklarını üstlenmemek diyerek benden uzak olasıca an.

acaba $imdi $u anda eve donemez miyim, annem bana yine eskisi gibi yemek hazirlamaz mi,babama sarilip televizyon izleyemez miyim, tv ba$inda uyuyakaldigimda babam beni kucaklayip sicacik yatagima yatirmaz mi, sabah annem gunaydin diyemez miyim, hayatin sorumluluklarini omuzlarimdan kolayca atip bir daha anneeee diye kana kana onun eteklerine siginip aglayamaz miyim?


soru sormak bazen kotudur, cunku coktan cevabini bildiginiz sorulari sormak zevkli degildir...