özlem

geçmişin sevincini, yanılsamayla örtmek durumunda kaldığın zamanların acı tarafı.
yalnızlığa karşı kendini tatmin etmek için olmamalı, olsa da, yetmeyen bir arzuyla sahiplenilmeli bu nöbete, kim bilir.
eğer yaşıyorsa insan ve ulaşılabilirse, gurur yapmamalı; belkide onun gururunu hiçe sayarak, bitmek tükenmek bilmeyen hayallerin gerçek olmadığını anlamalı, sözlerin gerçekliğinde ezilmeli.
gözlerini kapatıp hayaline daldığında, kendini bulduğun yer, hastane odası olabilirken, sen özlem nöbetlerine karşı hayata, sürekli bir oyun içerisindesindir, gözlerini açtığında olduğun yerde kalasın diye.
belki evet, belki hayır. oyun içerisindeki oyunların yanılsamalarını zamanla görmezlikten gelmek, bizi daha iyi biri yapmıyor. daha sakin veyahut daha gerçekçi. fakat bu nöbetleri atlatmanın bir yolu varsa da...değişiverir, insandan insana.

bazen bir bayan ismi, bazen se bir hasret bazen de özlenen bir sevgili olabiliyor. kimi zaman mutluluk kimi zaman acı kimi zaman da hayali içki masanızda canlanıyor ya da içki mezeniz olabiliyor o eski günler.

sevdiğine karşı o yanı başındayken bile onunla birlikteyken bile besleyeceğin duygudur.

en boktanı da insanın kendisini özlemesiymiş bilgiçim.
hatırlarım, 5 yaşındayken annem biberonla bana sütümü getirdiğin de deliler gibi sevinirdim. ama değil biberon, bir şişe viski getirsen halen mort durumdayım.geceleri uyuyamayan ben uyuyarak herşeyden kaçar durumdayım.

neyse...

(bkz: sanırım depresyondayım)

bir şeyin yokluğunda varlığını isteme duygusudurişin garibi varlığında da yokluğunu istemektir.hastalıklı bişeydir evet.

’’özlediğin, gidip göremediğindir;
ama, gidip görmek istediğin

özlem, gidip görememendir; ama
gidip görmek istemen

özlediğin, gidip görmek istediğin-
ama gidip göremediğin

özlem, gidip görmek istemen-
ama, gidememen, görememen;
gene de, istemen’’

(bkz: özledim seni)

uzakta olana duyulacağı gibi yakında olana da duyulan bir histir.

unutur gibi olursun, yeniden çıkar karşına. sonra yeniden gider...
özlem bu dur maalesef:(