özlem

geçmişin sevincini, yanılsamayla örtmek durumunda kaldığın zamanların acı tarafı.
yalnızlığa karşı kendini tatmin etmek için olmamalı, olsa da, yetmeyen bir arzuyla sahiplenilmeli bu nöbete, kim bilir.
eğer yaşıyorsa insan ve ulaşılabilirse, gurur yapmamalı; belkide onun gururunu hiçe sayarak, bitmek tükenmek bilmeyen hayallerin gerçek olmadığını anlamalı, sözlerin gerçekliğinde ezilmeli.
gözlerini kapatıp hayaline daldığında, kendini bulduğun yer, hastane odası olabilirken, sen özlem nöbetlerine karşı hayata, sürekli bir oyun içerisindesindir, gözlerini açtığında olduğun yerde kalasın diye.
belki evet, belki hayır. oyun içerisindeki oyunların yanılsamalarını zamanla görmezlikten gelmek, bizi daha iyi biri yapmıyor. daha sakin veyahut daha gerçekçi. fakat bu nöbetleri atlatmanın bir yolu varsa da...değişiverir, insandan insana.