sıkıldım her şeyden, en çok da kendimi tekrar eden benden.
bilgi itiraf
yakın zamanda dedem vefat etti. her gün yanına gidemedigim için köpek gibi pismanim. her gün hafta sonu giderim, sınavlar bitince giderim diye diye erteledim. al işte adam öldü. sevgilime anlatamiyorum kendimi uzuyorum diye kızıyor. anneme soyleyemiyorum üzülür diye çekiniyorum. kardeşim duygusal yaklaşma ecel diyor. buraya yazdım bende. gerçi saydıklarımın hepsi girip bunu okur. olsun. yüzünüze soylemektense buraya yazdım. pamuk dedem seni çok ozledim.
üniversiteyi bitireli 9 ay oldu. mühendisim, hala iş bulamadım. bu durumdan utanıyorum.
yarın matematik sınavım var ama ben ağzım kulaklarımda ne başlığı açsam sözlüğe diye düşünüyorum.
almanya'dan gelen akrabalarla turkiye ve almanya'yı karşılaştırmaktan zevk alıyorum.
son dört saattir hunharca gerçekleştirdim.
almanca bilmeyen akrabam yanında almanca dedikodu bile yaptım.pişman değilim.saygılar.
son dört saattir hunharca gerçekleştirdim.
almanca bilmeyen akrabam yanında almanca dedikodu bile yaptım.pişman değilim.saygılar.
bu aralar yurt dışına çıkmak istiyorum
hep aynı şeyler sıkılıyorum bazen
nasıl giderim bilmiyorum ama
bi yolunu bulabilirim bu yaşta herşeyi yapabilirim.
hep aynı şeyler sıkılıyorum bazen
nasıl giderim bilmiyorum ama
bi yolunu bulabilirim bu yaşta herşeyi yapabilirim.
işimden ve yaşadığım şehirden sıkıldığım zamanlar, yıllarca iş aradığım internet sitesine girip on saniye dolaşıyorum. anında etki ediyor ve hemen toparlanıyorum. bunun da etkisi geçtiği zaman banka hesabıma giriyorum, bu sefer daha etkili oluyor, şükredip oturuyorum.
tembelim arkadaş bir bok çuvalı gibi bıraksan öylece dururum heralde, makine mühendisliğini bıraktım bu yaz okulu bitiriyor olmam gerekirken umudum olmadığı için babama tekrar sınava girip hukuk kazanacağım dedim. lanet olsun çalış ve kazan bari cevabından sonra yoğun bir şekilde çalışmak yerine tembellik ettim hayallerde yaşadım şimdi de vicdan azabından stresten egzama çıktı ellerimde, oysa biliyorum lys kazandıracak ve ygsden sonra zaman var.
15 gündür hiç istemediğim hiç sevmediğim bir iş yapıyorum ve bir 15 gün daha sürecek bu çile. ne yazıkki günlük hayatımada çok fazla yansıyor bu durum. mutlu olamıyorum ya da mutluymuş gibi yapamıyorum. hayata küstüm yemin ederim sözlük.
ailem okula gittiğimi sanıyor ama bütün gün ya aparttayım ya da kadıköy'de vakit öldürüyorum. sınıfı geçemeyeceğim kesinleşince bari verebileceğim dersleri vereyim dedim ama onlar için de okula gitmeye gerek yok. zaten bi türlü kaynaşamadım ilk ay derslere giremediğimden. amfinin arkasında tek takılan nerd olmaktansa evde dizi falan izliyorum. evet daha boş bi hayat olamazdı.
yaaaaa sözlük ben bölümümü çok seviyorum ama okulumu hiç ama hiç sevmiyorum. her sene yok bidaha sınava giricem yok yatay geçiş yapicam yok sat alıp komple gidicem diye diye son seneye geldim sayılır ama allah var okulu da okuldaki insanları da günahım kadar sevmiyorum ooof.
ne kadar çok yazmışım burada yahu. okuldan çıktım, buz gibi havada durakta otobüs bekliyorum ve otobusume 17 dakika varmış. itiraf değil dertlesme oldu ama banane gidip bi beş dakikada hayata sovucem. sonra beş on dakika da sevgilimi darlarim. öyle böyle vakit geçer. pollyanamiyim enayimi bilmiyorum.
yine ben sozluk. en benimle alakasız konularda bile birkaç cümlede olsa fikrim var ve ben bu birkaç cümleden laf salatasiyla saatlerce tartisabilirim sayfalarca yazı yazabilirim. üniversite bana bunu öğretti. asıl anlatmak istediğim şey, iş sınavlara geldiğinde ben hep çuvalliyorum. bildigimi de yapamiyorum. sunumlardan projelerden odevlerden mikkemmel notlar alıyorum. kafamın içinde kitap gibi olan bilgileri sınav anında kullanamıyorum. o yüzden bütün sinavlarim ortalamaya yakın. hadi daha acı bisey soyliyicem. yarın doküman açık sınav var. ya bisey yapamazsam hoca niye itlik yapiyo notların açık olmasına izin veriyo yanı öyle bi sorucamki satır satır okusanda bulamayacaksin mi demek istiyor diye günlerdir kendimi yedim. yarın düşüp bayilmazsam iyi.
son günler bana karmakarışık geliyor.hayat bir o kadar güzel ve garip.
birkaç kilo fazlam var, ters saatlerde çalışıyorum, iyi beslenemiyorum ve evde yemek yapamıyorum. çok değil 1.5 ay önce tek nefeste 21 km koşardım, şimdi ise 2-3 km'de bir nabzım 195 lere vuruyor, durmak ve düşmesini beklemek zorunda kalıyorum. bu durum fazlasıyla moralimi bozuyor.
12 yaşına kadar altıma işediğim için annem çarşafımın altına muşamba sererdi.
çok sinirliydim sabah. balkona çıkıp sigara içtiğim ara okuldan arabayla gelen simgeyi gördüm. kızı bir sevemedim mk şimdi hopidik hopidik inip arabadan hazırlanıp tekrar çıkacak bir yere. bu dişi hem devletten 400 tl burs hemde kayserililer derneğinden 200 tl alıyor. bende evde bozuklukları sayıp 1 tl yapmaya çalışıyım. aklıma geldi bak yine kafa atıcam ekrana. adaletsizlik.
uyuduktan sonra en az 3 kere uyanip sozluge bakiyorum hala yerinde mi diye. bunu 2004 senesinden beri yapiyorum ustelik.
yine içtim ve sabah yine işe samanlıkta sikişmiş kedi gibi gidicem
uyuyamıyorum. sanırım ters çalışma saatleri zihnimi allak bullak ediyor.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?