yedi meşaleciler

cumhuriyet sonrası türk şiirinin bir beyannameyle ortaya çıkan ilk topluluğu olan yedi meşaleciler (1928), ortak çıkardıkları şiir kitaplarının başına bir mukaddime koyarak “son zamanların renksiz ve dar ayşe, fatma terennümünü” sürdürmeyeceklerini, şiirin artık konu bakımından değişmesi ve genişlemesi gerektiğini savunmuşlardır.
kitaba şiir veren yedi gençten ötürü sabri esat tarafından “yedi meşaleciler” adı verilen topluluğun üyeleri;
muammer lütfi bahşi,
vasfi mahir kocatürk,
kenan hulusi koray,
yaşar nabi nayır,
ziya osman saba,
sabri esat siyavuşgil,
cevdet kudret solok’tur.
edebiyat çevrelerinde ilgiyle karşılanan topluluk, yusuf ziya ortaç’ın da teşvikiyle, on beş günde bir yayımlanan “meşale” adında bir dergi de çıkarmıştır. kenan hulusi yönetiminde çıkan ve sanat anlayışından dolayı ahmet haşim’in de desteklediği ve yazılar verdiği dergi, sekiz sayı çıkarılabilmiştir.
ortak şiir kitapları olan yedi meşale’nin önsözünde, “kariler aynı his ve fikirlerin değiştirile değiştirile kendilerine sunulmasından bıktılar, usandılar. işte biz edebiyatta bu çürük zihniyetle mücadele etmek istiyoruz” diyen topluluk üyeleri, süregelen şiir anlayışını biçimden çok içerik ve duyuş tarzı yönüyle eleştirmişlerdir. aşk, aile sevgisi, yaşama sevinci, çocukluk günlerine özlem gibi temaları yeni mecaz ve söyleyişlerle işleyerek şiire sokmuşlar; hece ve kafiye bakımından geleneğe bağlı kalmışlardır.
“memleketçi edebiyatçılar”ın elinde kısırlaştığına inandıkları şiire bir açılım getirmek üzere, “canlılık, samimiyet ve daima yenilik” parolasıyla bir araya gelen yedi meşaleciler, ziya osman saba dışındaki üyelerinin şiiri bırakıp edebiyatın diğer türlerine yönelmelerinin de etkisiyle, önemli bir yenilik getiremeden dağılmışlardır.

http://www.izedebiyat.com

sanat sanat içindir diyip öz şiir anlayışını benimseyen ilk gruptur. yedi meşalecilere göre şiir sanat için yazılır, samimidir, ideolojiler için kullanılmamalıdır.