sevmiyorum seni gaye

’polemik üstadı’ cümle alemin en delikanlı çocuğu, tespihsiz maganda necati’nin vecizelerindendir efendim. dikkate değer yanı var mıdır, muamma..

(bkz: datmin olamıyorum)

ortaya ’bireysel laiklik’ gibi absürd kavramları da çıkarmıştır bu sorun ve benzerleri.

#588422

o sakallı adamın marx olduğunu anlamak insanı mutlu edebiliyor, sanırım.

-hakkımda ne zaman güzel bir şeyler yazacaklar anne?
-e ama oğlum yazmışlar ya bak, hem de en sevgisiz, sevimsiz olanı yazmış
(bkz: oehh)

(bkz: seni seviyorum)

literatüre ’bilimsel sosyalizm’ kavramıyla beraber girmesi bir talihsizlik olarak da değerlendirilebilir. ancak, dünya devriminin görece uzak olduğu dönemde, ’işçilerin vatanı yoktur’ yazan manifestoya rağmen ’anayurt savunması’ denen şeyi bile yaptırmıştır
(bkz: stalingrad)

nedendir bilinmez, sağa sola kendi açtığı başlığa yönlendirmek üzere bkzlar koymakta, bunu sürekli ve ısrarla yapmakta
(bkz: evet evet zekiyim)

botlarla oynamak ayrı bir zevk verir. özellikle ’takım rapor ver’ komutundan sonra sırayla bütün botları ’rapor veriyorum’ deyişi.
(bkz: garip fenteziler)
(bkz: git yat çocuk)

yazdıklarımı kaale almakla kalmayıp, ince ayrıntılarına kadar değerlendirmelerini bana bildiren, yalnızca emeğe saygısından dolayı dahi saygıyı hakeden değerli yazar kişisidir kendisi

yılmaz erdoğan bir açıklamasında, mükremin çıtır gibi işsiz güçsüz birini delikanlı olamayacağı mealinde bir şeyler söylemişti.

küresel ısınma, dünyanın sonu geliyor, kıyamet kopacak üstümüze çökecek tarzı söylemlere rağmen, küresel emperyalizm denen şeyin dur durak bilmemesi, özellikle ortadoğu’da yaşananlar sonucu insan kişinin aklına gelen başlık benzeri hede. ne kadar alakasızsa da necip fazıl’dan geliyor;

yeryüzü boşaldı habersiz miyiz?
güneşe göç var da kalan biz miyiz?

(bkz: ısınan küreselleşme)

reistir kendisi. okul servisine ve kantine ortaktırlar. pıçaklama potansiyeli olup, fazlasıyla delikanlıdır, kız meselesi meslek lisesi’nden atılarak sıkılhan’ın okuduğu okula nakil gelmiştir

(bkz: sıkılhan öflan)

tam ismi bunalgül peremecioğlu’dur. hayatın çelışkılarını, zorluklarını görmemiş genç ve güzel bir kızdır. artı, istemiyor pilav yapmak.

atilla atalay’ın ağlama dolabı adlı kitabında yer alan müthiş öykülerinden birisi. kurtuluş’ta kırmız perdeli bir evde, "dışarı"nın garipliklerini bbg evi yoluyla izleyebilen üniversite mezunu üç işsiz kardeşten, onların "dışarıdan" gelen misafirlerinden, ve üç gençten birinin insan kalma alıştırmaları’ndan bahsediyor

atilla atalay’ın -öğüt veren ve "sana demiştim" diyebilmek için sabırla o anın gelmesini bekleyen- insanlarla ilgili yazdıkları güzeldir.
(bkz: ağlama dolabı), (bkz: insan kalma alıştırmaları)

’aşk’ şimdiye kadar hiçbir şekilde tanımı yapılamamış, yapılması da en azından bana göre mümkün olmayan bir kelime, kavram ya da yaşanmışlıklar-yaşanmamışlıklar bütünü-parçası. uzun matrajlı, duygusal ya da mantık silsilesi halinde ilerleyen entrylere olan antipatimi bir kenara bırakarak; orta sınıf aşk anlayışı, ya da post-modern duygu-düşüncelerden en azından iğrenmek, çok kutsal bir durummuş gibi de geliyor bana. her gün eve gittiğinde aynı insanla karşılaşmak, ’moda deyimiyle’ de olsa, sürekli aynı tene dokunmak, eğer o ’aşk’ dediklerinden biraz varsa, beraber bir ömür geçirmek, beraber yaşlanmak yaşanabilecek en güzel hayatların işareti olabilir. aşk; pratikte kendisini çok farklı biçimlerde gösterebiliyor; hiçbir zaman kavuşamayacağı insana beslenen ve çoğunlukla ’yüce’ olduğu varsayımı kabul edilen hislerden, saçına düşen ilk akları, ömrünün son günlerini görmeye, hatta ölümünün ardından metanetle kendi ölümünü bekleyebilmeyi içeren geniş bir yelpaze. daha basit şekliyle; üretim biçimine bağlı olarak değişen üretim ilişkileri deniyor, işte hangi üst yapı, alt yapıdan ne kadar etkileniyor olursa olsun, aşk bunlardan kendini arındırması en zor görünse de, aksine özünün insanın var olduğu günden, hatta o meşhur elmadan beri koruyabilen belki de yegane ’şey’dir. haksızlık etmemek gerekir