phoebues

herkes korkar,korkmayan insan olmaz,bende korkarım.korkmamak için kötü şeyleri düşünmemeye çalışırım,yoksa ne olur biliriz,iyi,güzel şeyleri ıskalarsın.mutlu olamazsın.

’sonuçta hiç kimse cennetin değerini cehennemden gelen biri gibi bilemez,bu mümkün değil...’
benim sevgiliye değerim bu kadar.

kaybetme korkusu üzerine yazacak o kadar çok olaylarım var ki..hangisi anlatayım bilmiyorum..
sitede üye olan ’rockcucocuk’adlı eski dostumu anlatayım şidilik;
hayatta kaybettiğim birçok insanlar,istekler,olaylar oldu.bende bunların sonucunda kaybetmekten korkar bir hale geldim artık.fakat yıllardan sonra hayatıma ^demet^diye gerçek bir dost diye düşündüğüm biri girdi.nerden gelip de hayatıma girdi anlayamadım ve onun için kendisine;’esrarengiz kiz’diye hitap etmeye başladım.
yıllardan sonra ilk defa hayatımda birinin olduğuna sevindim ve kendimi de onun sayesinde hiç olmadığı kadar faza sevdim ve özgüvenimin oluşmasında bana gerçekten çok yardımcı oldu.artık tamam diyordum;bu kız asla hayatımdan cıkmayacak,hep en iyi dostum olacak...gibisinden düşünceler ediniyordum.
her geçen gün gittikçe bağlanmaya başladım.aslında kendisine güvendiğim için kendimi bile kendisine teslim edebiliyordum.ama gel gör ki,benim ona güvendiğim kadar o bana güvennmiyormuş meğer...o en iyi dostum dediğim kişi,kendisine duymuş olduğum samimiyetimi yanlış anladı ve bastı tekmeği..
işte kaybetmekten korkuyordum hep,korktuğum şey de başıma geldi.fakat öyle zamansız geldi ki..
hayatım boyunca kendime en çok acıdığım vaka rockcucocuk vakası oldu.bu acıyı bana yaşattığı için teşekkürlerimi iletiyorum kendisine.çünkü anladım ki karşımdaki varlık;’insanoğlu’,ve insanoğlunun yapamayacağı şey yoktur.

sevdiğimizi kaybetmek ne kadar da zormuş.dayanılmaz bir acı veriyor insana.artık hayatımız boyunca bir eksiklik duygusuyla devam edeceğiz.var mı bu eksiklik duygusundan daha kötü birşey..?

hayat;kaybettiğimiz ve değerlendirdiğimiz fırsatların toplamıdır.

günün ilk entrysini yazamadım ben bir türlü.ama bir gün ilki yakalayacak umut var içimde.evet günün ilk entrysi fakat son da olmayacak.

insanların hayatlarına ailelerinden sonra koyduğu insanlardır dost.
dostlar;birbirlerinden sır saklamaz,birbirlerinden saklayacak şeyleri olanlar dost olmazlarfakat bazı istisnalar vardır ki;kısa süre sonra olanlar açıklanır,ama mutlaka açıklanır.
gerçek bir dost;karşısındaki kişiye sonuna kadar güvenen ve dürüst biri olan kişidir.

yaşamda ’ilkler’diya bir şey vardır.mesela ilk okula başladığımız anı,ilk aldığımız karneyi,ilk basketbol maçı oynadığımızı,ve ilk sevdiğimizi...gibi birçok ilkler nedense hiç unutulmaz.hele hele bu bir de ilk sevgili ise;yaşamımız boyunca hep bizi takip eden bir gölge gibi olur,asla unutamayız;sadece bilinçaltına atabiliriz o kadar.
ilk sevgili...iyi veya kötü;hiçbir zaman unutulmaz...

yalnız bir insanım.hayattaki çoğu isteklerimi kaybettim ve isyan ettim edebildiğim kadar;fakat bütün çabalar bir işe yaramadı.evet artık susuyorum çünkü bazen susmak,konuşmaktan daha insanidir..

geçim kaynağı sadece yazmak olan ’peyami safa’nın yalnızız adlı romanını okuyup da bitirdiğim zaman ilk bir saat öylece olaylara bağlı olarak büyülenmiştim adeta.sanki romanın içinden çıkmış biri gibi hissettim kendimi.
peyami safa;psikolojik alanda gerçekleri en iyi şekilde yansıtan ve bende gorkiden sonra hayranlık uyandıran yazar.

haftanın yedi gününde toplam en az sekiz defa fox tv de yayımlanan dizi.zaten fox tv’yi açtığım zaman ya arka sıradakiler dizisini ya da bez bebek dizisini görebiliyorum.başka birşey yok sanki.

karmakarışık birbirleriyle bağlantılı denklemlerde dürüstlük eşittir doğruluk formülü ne yazık ki her zaman doğru olmayabilir.dürüst ve açık sözlü olmamız,başkalarının hayatına mal olacak bir sırrın açığa cakmasına ve felakete neden oluyorsa açık sözlülük;doğru ve dürüst bir davranış olmayabilir.çünkü sadece dürüst olmak yetmez,nezaketli ve merhametli de olmak ve ne zaman ne olacağımızı doğru saptamak zorundayız.bir sırrı ortaya çıkardığımızda eğer ödenecek bedel;bir insanın hayatı ise bunun doğru bir davranış olup olmadığını bir daha düşünmemiz gerekir.bazen susmak konuşmaktan çok daha insani hatta çok daha dürüst bile olabilir..

kaçak olarak yaşamanın zorluğunu kaçak olarak yaşayan biri gibi kimse bilemez.her an yakalanma korkusu kişinin içini kemirecek,o korku bir kırbaç gibi;bir şamar gibi diye şap vuracak ensenize,an gelecek gölgenizden korkacaksınız,kapınızın her çalındığı an acaba bizi almaya mı geldiler diye titreyecek içiniz,kapının deliğinden bile bakmaya cesaret edemeyeceksiniz,kafese tıkılmış kuşlar gibi çırpınıp duracaksınız...kaçak olarak yaşamak bir maceradır ama sonu da bellidir...

umut;heryerde vardır.insanların zor şartlar altında umutlarını canlı tutması pek kolay değidir.yaşadığımız ülke ile,içinde bulunduğumuz koşullarla ilgili değidir.umut kendi içimizdedir.içimizde bulunduğumuz güzel şeyleri başarma isteğidir.onu taze tuttuğumuz sürece;mahküm hayatı yaşamamız gerekmez.

kalbinin gerçekten bir parçasıdır artık sevgili.sevgiliden ayrı kalındığı zaman;kokusu,gülüşü,şakaları,gözlerindeki güzelliği,ellerini tutup;seni seviyorum deyişini..bunları düşündükçe hemen yanında olmayı ve bir daha bırakmamak üzere sıkı sıkıya sarılmaktır sevgileye duyulan özlem.

sempatik ve bir o kadar da iyi,hoş insan diye düşünüyorum

film izlerken kitap okunabilirmi ki?hiç sanmıyorum.okuduğum kitabı anlamak için genellikle sessiz bir ortam bulmaya çalışıyorum.hiç film izlerken kitap onun yanında bir de kitap okumadım.okuyamam da sanırım.ama film izlerken şiir yazabilirim.

kişinin;gün boyunca yaşadığı her türlü vakaları;sevgiyi,hoşgörüyü,aı-tatlı herşeyi hiç sıkılmadan,çekinmeden yazmasıdır.aslında kişinin kendini tanıyıp bilmesini ve acıları ile yüzleşmesini sağlayan en iyi dosttur.

denizci düğümlerini bilen var mı;
denizci düğümlerinin en belirgin özellikleri çok sağlam olmalarıdır,çok sıkıdırlar.en büyük fırtınalarda bile sağlam çıkar,kolay kolay çözülmezler.işte;arkadaşlık da insanları birbirine denizci düğümleri ile bağlayan o iptir.gerçekten arkadaşınız ise o insan;o ip hiçbir zaman,hiç bir fırtınada kopmaz.düğüm her ne olursa olsun çözülmez.birbirinizi asla kaybetmezsiniz.gerçek arkadaşlıkta;insanlar ipin inceldiğini düşününce,kopacağını sanıp ondan ayrılacağınızı sandığımızda bile farkında olmadan ipi daha da sağlamlaştırırız.nasıl mı;
arkadaşlarımiz ile kavga ettiğimiz zaman ondan uzaklaşırız,ona kızıp küseriz.belli bir zaman sonra bakarız ki kızıp küstüğümüz insanı özleriz ve daha sağlam,sıkı sıkıya sevmeye devam ederiz.oysa ipin inceldiği yerde kopması da vardır.bu tür insanlar ise gerçek arkadaşlık değildir.bunu geçici bir süre yanımızda oturan yol arkadaşlarımıza benzetiyorum.işte ipin inceldiği yerde kopması;otobüsten inen kısa süreli insanlardır...

arkadaşlık;bağlılıktır.sonuna dek bağlılık...