phoebues

gitmek...bir hançeri inceltip
okyanusa daldırmak isteği
ya da düşebilmek atlasların
dışına ki ey kalbim
yalnızsın bu yolculukta da

gitmek...o kaos duygusu, aklın
sarsıntılarla yorgun düşüşü
bilincin kamaşması belki de. ..
rehin bırakılacak bir şey yok
unuttuklarından başka...

gitmek...bir büyü gibi saran
ağrılar yumağı, kışkırtılmış
düşlerdir ki sen şimdi
esirgeme kendini kalbim
kederin o derin yalnızlığından
..."

der ve bitirir...

adamin biri issiz bir adaya duser, birden calilarin arkasinda kazanin etrafinda dans eden yerlileri gorur.
- aha simdi boku yedik! der.
o anda yaninda en ak sakallisindan bir dede belirir:
- dur evlat, daha boku yemedin. der
- al su ta$i, su suslu koltukta oturan adamin kafasina tum gucunle at.
bizim adam dedenin dedigini yapar, kabile reisinin basina tasi atinca dans eden butun yerliler bi anda buna dogru doner.
ve ak sakalli dede finali yapar:
- aha evlat! simdi boku yedin...

erkeklere kanmayın yalandır hep sözleri
sahte ümit doludur çapkınların gözleri
elde edene kadar peşinsıra dolaşır
hevesini alınca vaziyet başkalaşır

seviyorum seni kalbim senindir der
bu sözü ezberlemiş her kıza tekrar eder
işte bazı erkekler bu işte sanatkardır
dokuz çocuğu olsa daha bekardır.

belirli aralıklarla spor yap da milletin gözüne güzel gözük kızım tamam mı?

aşk;sevdiğimiz ile birlikte olurken’nasıl hareketler yapmalıyım’demek değil;’nasıl sevişirim’deyip sabahlara kadar uyuyamamaktır.

hocam eve gidince çok çalıştım ama ne ödev verdiğinizi unuttum

bu nasıl sahip ya?istediği yere peşinden götürüyor bende onu gerektiği yerde koruyorum ama iş sevmeye gelince ’bitli’ bu hayvan diyorlar.sonra yiyip yiyip artıklarını bir köpekmişim gibi bana atıyorlar.

bakılınca;’ah be bir beraber olabilirsem var ya..’debilen kadın tipleri.

bir tanecik dostumdur kendisi.eşi benzeri bulunmayan ruh ikizim...iyiki varsın rockcucocuk

sevgilinin o sıcak tenini kişinin kendi tenine değdirmesi ve bundan büyük bir haz almasıdır.kişinin bütün bir gece sevdiği ile sevişmesi...

hayatta amacı olan önemli insanlar;iki üç dil öğrenmeye çalışırken bizim yarım türkçe ile yetinmemiz bence enayilik.biz neden önemli insanlardan daha önemsiz olalım ki? bunu düşünmek lazım..

muhabbet;hem konuşmak hem de sevgi anlamına gelir.yani konuşmanın kökenininde sevgi vardır.biri ile konuşmak onu tanımanın başlangıcıdır.tanımak ise sevmenin başlangıcıdır.

aldatılan erkek,bunu gururuna yediremez çoğu zaman.ölmek veya öldürmek ve hatta hatta çoğu zaman ne yaptığını bilmediği için saçma sapan intikam yollarını arar.aklından sadece bir düşünce vardır;benim üzüldüğüm kadar o da üzülmeli veya acı çekmeli...

i.tatlıses:kim bu gözlerindeki yabancı amına koyum.

mesleki streslerini gidermek için vatandaştan faydalanabilen bireylerdir. polislik mesleği suçlulara yönelik olduğu için çoğu polislerde hiç olmadığı kadar asabililik oluşmaktadır

bir kahvenin neden kırk yıl hatırı vardır bilir misin?dostların ama shiden dost olanların,araya giren,girecek olan nirgüle rağmen dostluklarına kaldığı yerden devam etmesi için...

yıllar önce yazar mehmet rauf’un ’beklenen sabah’adlı romanını okumuştum.bu romanda genç bir kızın hayal kırıklığını anlatıyordu;
genç kız imam hatip lisesini gidiyordu ve okullar tatil olunca izmir’den amcasının yanına istanbul’a gitmek istiyordu.fakat;babasının amcası ile araları bozuk olduğu için başta bu isteği reddeder evdekiler.sonra kızın inadına dayanamayıp isteğini kabul ederler,başta ilk iki ay cevap gelmez daha sonradan amcası genç kızı yanına kabul eder.
genç kız başta biraz yabancılık çekiyordu fakat kısa bir zaman sonra bu şehire ayak uydurabilmişti.
amcasının evine hergün gelip konuları öyle güzel bir yazar var ki..hergün gelir amcası ile beraber uzun uzun konuşurlardı.genç kız da oracıkta oturur hayran hayran izlerdi yazarı.böylece günler geçip gidiyordu.sonunda genç kız;yazara aşık olduğunu anlamıştı.hayatı boyunca ilk defa birine aşık olmuştu ve bundan dolayı korkuyordu.korkuyordu çünkü;aşk acısı çekmek istemiyordu.bunun için şimdiye kadar hiç kims ile birlikte olmamıştı.ama bu yazar ilk aşkı olmuştu bir defa.
yazar,genç kızın kendisine karşı güzel duygular beslediğinin farkına varmıştı ve sonunda bir gece amcasının evde olmadığı bir an gidip balkonda genç kız ile konuştu.birbirlerine karşı besledikleri aşk duygusunu uzun uzun anlattılar birbirlerine.işte o gece artık iki sevgili olmuşlardı.genç kız yazara kendini öylesine bağlanmıştı ki artık onsuz bir yaşamı düşünmek istemiyor,aklına gelse bile çok korkuyordu bu aşkı kaybetmekten ve sonunda acı çekmekten.günler ardu ardını kovaladı ve çok güzel bir sevgili konumuna geldiler.sonunda bu olup bitenleri bilen genç kızın amcasının eşi bir gece gidip yazara;gerçekten bu kızı seviyor musun yoksa gönül mü eğlendiriyorsun sualini sordu.yazar bir süre düşündükten sonra gerçek bir yazarın yapacağı tepkide bulundu yani dürüstçe bir hareket yaptı ve bu cevabı verdi;ben aslında onu hiç sevmiyorum,yayınlamak istediğim bir kitabım var fakat param olmadığı için yayınlayamıyorum bunun için para lazım ve bu parayı da yeğeninizden alabilirim.
genç kızın amcasının eşi bu olup bitenleri sabah vakti kıza anlattı,zavallı genç kız olduğu yerde kalakaldı.korktuğu şey başına gelmişti işte,uzun süre bu acıyı çekmek zorunda kaldı ve artık bunu unutmayacağını biliyordu.sonunda;bir daha kimseye aşık olmayacağı üzerine büyük bir yemin ederek hayatına hep eksiklik duygusuyla devam etmeye karar verdi...

birinden ayrıldığı vakit elveda sözü kişiye çok zor gelir.elveda...artık geri dönmeyeceğim demek ister kişi.oysa hoşçakal dendiği vakit içimizde adının koyulmadığı güzel bir duygu oluşur.’hoşçakal sevgilim’ dendiği vakit bile kişinin içinde bir umut beliriyor.yani bir veda ancak bu kadar guzel dile getirilebilir.hoşçakal....

hatırlıyorum ilk okulda yeni gelen bir öğretmenimiz vardı.ilk geldiği gün hemen kendi yaşamöyküsünü anlatmıştı bize ve daha sonradan da bizden yaşamöykümüzü anlatmamızı istemişti.düşünüyorum da keşke her öğretmen böyle biri olsa.yani biz öğrencilerden yaşamöykümüzü hiç değiştirmeden aynen anlatmamızı istese.belki o zaman öğrencilerin kendine özgüvenleri oluşur ve gerçeklerle yüzleşebilirlerdi.

insanlar her zaman ölüme hazırlıklı olmalı,hiçbir zaman aklından çıkarmamalı ve her zaman bunun sonucu yaşamın değerini anlamalı.ölüm üzerine bir çok şiir yazar ’cahit sıtkı tarancı’ ölümü ne güzel dile getirmiştir.işte ölüm şairinin kısa bir şiiri;


öldük, ölümden bir şeyler umarak.
bir büyük boşlukta bozuldu büyü
nasıl hatırlamasın o türküyü,
gök parçası, dal demeti, kuş tüyü,
alıştığımız bir şeydi yaşamak.

şimdi o dünyadan hiçbir haber yok;
yok bizi arayan, soran kimsemiz.
öylesine karanlık ki gecemiz,
ha olmuş ha olmamış penceremiz;
akarsuda aks’imizden eser yok.