kaybetmek

elinde olanlari yitirmek. kazanmanin tam zitti.

bir objeyi bir yere koyarken hipnotize olma durumu sonucunda yasanacak olay. o dakikaya ait hicbsey hatirlanmaz, nereye kaldirmissinizdir, en son nerede gormussunuzdur, komple beyinden silinir. resmen gicik bir durumdur.
kaybettiginiz huviyetiniz ise surunursunuz.

bir de kendini kaybetmek vardir ki, en fecisidir.

en aci, en cekilmez ruh hali. her konuda kaybetmek insanı yıkar. ama en acısı da sevdiklerini kaybetmektir.

özdemir asaf çok güzel açıklamıştır aslında bunu:
’zamanın varsa herşeyin gelir geçer,herşeyin varsa zamanın gelir geçer’.

(bkz: seytan aldi goturdu satamadan getirdi)

(bkz: zayi etmek)

(bkz: yapabildiğinin en iyisini yapanlar kaybetseler de kaybetmiş sayılmazlar.)

bulunca yitirmenin zamanı başlar..

yoklugunu sezdigin maddi manevi seyleri yitirince adini koydugundur kaybetmek.. bi daha geri alamayacagini sanip yasa büründürürsün kendini.. giden gitmistir. gidenler yerinden memnun, kalanlarsa..

artik senin olmadigini kabullenmektir.

önce alışkanlık yapar... sonra bağımlılık...

gittigini anlamaktir.

sevdiğimizi kaybetmek ne kadar da zormuş.dayanılmaz bir acı veriyor insana.artık hayatımız boyunca bir eksiklik duygusuyla devam edeceğiz.var mı bu eksiklik duygusundan daha kötü birşey..?

her yitiriş bir geri çekiliştir. benim sözüm. ben yazdım.