yaşamak istemiyorum

dunya hayati nedir ki, insana olumu istetir? bana kalirsa dunyayi fazla ciddiye almamak gerekiyor. ciddiye almamak derken, olume gidin, demiyorum. tam tersi dunyadaki problemleri o kadar ciddiye almayin ve yasayin. ama ot gibi de yasamayin tabi. ne varliginizi, ne yoklugunuzu ciddiye alin. olum gunu gelip cattiginda kaybedecek hicbir seyiniz olmaz ve huzur icinde olursunuz. olumu arzulamak guzel de olabilir eger o istek ilahi ask icin ise.

sonucta, eger yaraticiya inaniyorsaniz, iyi ve kotu tum musibetler ondandir. o zaman bu neye, kime isyan?
ama hala, dertliyim ondan olumu istiyorum diyorsaniz, tek sozum: geber... depresif numarasi yapmayan ama.

kendi kendimle toplantı yaptım. salt çoğunlukla yaşamdan istifa kararı aldık.
(bkz: vedat özdemiroğlu)
(bkz: kaldırım yazıları)

yapılacak bişey kalmadığında kafa üstünde oluşan düşünce balonu şeysi

(bkz: yaşamak istemem artık aranızda)

(bkz: yavuz çetin)

dunyaya gelemeye ben karar vermedim ama en azından ayrılmaya ben karar veririm diyen antikonformist, bir o kadar da anarsist feryat...

-abi ben yasamak istemiyorum.
+yasadıgını kim soylediki sana.
-nasıl abi yaf?
+oksijen sarfiyatından baska bir sey degilsin.
-abi cidden yasamak istemiyorum artık.
+lan olum hic akıllanmıcan mı sen? ben ne diyorun sen ne diyosun?
-abi tamam ya zaten moralim bozuktu beter ettin iyice.
+vay arkadasım ya, kiimlerle paylasıyoruz oksijenimizi...