xanax

sene 99. 18 ağustos ve sonrasında ki günler. pek çok insan gibi uyuyamıyorum. hatta ben onlardan (hiç kadar) daha çok uyuyamıyorum. ama uyumam lazım. yoksa etrafımda dolaşan herhangi bir canlıya her an zarar verebilirim. evde herkes durumumdan bıkmış olmalı ki, zorla yarım xanax dayadılar.
aman o ne mutluluktu. uykuya daldığımı hatırlayamadığım gibi, her zil çalmasını, her çalışta köpeğin havlamasını, geleni gideni, tv nin sesini, (olası ya da gerçek) depremle ilgili tüm söylentileri duymadığım gibi; masaya koyduğum kocaman ama yarısı dolu bardağı gözlemeyi, avizeleri kesmeyi de bu zaman zarfında bırakmıştım.