ütü yapmak

jilet gibi yaparım yöntemi çok basittir,önce ütülenecek giysiyiütüyle ütü masasına yapıştırıyoruz sonra jiletle kazıyoruz.

ınsanın boynuu agrıtıyormus oyle dıyorlar , yapanlar .

nefret etmeyi bırakın, koridorda normal yürürken bile ütüye şöyle sağ dış vurmama neden olan aktivitedir.

yaparken sonsuz döngüye giriyorum, hiç kırışık kalmaması için bir gömleği kaç defa çevirip ütülemem lazım. bilemedim ben bu işi.

bu eylemden keyif alan insan evladına rastlamadım daha, eğer keyif alan bir bilgiç varsa temasa geçsin.

kadınların en büyük çilesi özellikle de yaz aylarında. zaten hava sıcakken bir de ütünün buharı ile saunaya girmiş gibi olursunuz wallahi.
bi de zor bişidir pantolanlarda çift çizgi yapmamak.

süper bi ütü alınca fark ettim ki, kabiliyetin sizde olmasının yanı sıra, ütüye de çok iş düşüyormuş. yeni ütüm aynı yere inen bir uçak edasıyla kıyafetlerin tüm kırışıklıklarını tek bir dokunuşla pıt diye açıveriyor. ütülediğiniz şeyde önceden kalma ütü çizgileri varsa (pantolonlarda filan mesela) aynı çizgilieri üst üste getiriyorsunuz, ütü kendi işini kendi hallediyor. bu vesileyle burdan teşekkürler philips demeyi bir borç biliyor, kalieteli ütüyü icat edenleri gözlerinden öpüyorum.

bel ağrısı yapar.

yirmi kilometre yürüyüp zerre ağrı çekmemiş biri olarak belimi öyle bir ağrıttı ki... vay anasını hâlâ ağrıyor yau... otuz saniye yaptım mola verdim, bunu yazıyorum şu anda. hattâ yazdım bak bitti.

yaz aylarında acayip sıkıntı veren bi i$tir.buhar fı$kırtmanıza gerek kalmaz.alnınızdan $ipir$ipir akan terleri damlatsanız yeter zannımca.

ütü yapabilen, hatta sadece yapabilmekle kalmayıp severek yapabilen kişi, hele de erkekse kesinlikle kaçırılmaması gereken hayırlı kısmettir.

(bkz: ütü yapıyorum öyleyse varım)

bir sanattır. sanatı ve sanatçıyı koruyalım.

(bkz: kafa ütülemek)

bu eylemi hayata geçiren insanların her biri benim kahramanımdır arkadaş. evet, bu kadar açık ve net söylüyorum. ne zaman ütü yapan birisini görsem ağzım açık, mal gibi izlerim onu, dayanamam. hani herhangi bir tecrübesi olmayan acemi bir dağcı için everest’e çıkmak ne ise; benim için de odur ütü yapmak: imkansızdır. yapamam, beceremem. hayatımda bir kere gömleğim üzerinde denedim bu işi; o gömlek en sevdiğim gömleğimdi ve ne yazık ki annem yerleri silmek için kullanıyor artık arada bir. o çizgileri denk getirmek, buruş buruş yüzeyi ayrı ayrı kağıt gibi dümdüz yapmak; olacak şey değil, aklım almıyor nasıl olduğunu. bildiğin sanat. aynı hayranlığım bir de omlet yapan insanlar için vardır. onu da anlamam nasıl yapılır. eş dost bazen nazire yaparcasına tavanın içindeki omleti havaya atıp, bir tur çevirip tekrar tavaya düşmesini sağlamazlar mı; diyecek söz, edecek kelime bulamam o anlarda. şahane.

dünyanin en pis isidir.

edit: neden böyle demisim acaba? çok severim oysa kendisini yapmasini. neyse.

dünyanın belki de en zevkli işlerinden bir tanesi.

özellikle erkek güruhu için(bkz: biz) gerek duyulan zamanlarda, perde takmak eylemi ile birlikte en kıllandıran eylemlerin başında gelmektedir.

(bkz: ütülemek)

özellikle söz konusu kendi giyeceklerimse kesinlikle başkasına devredemeyeceğim ve hakkını vererek yaptığımı düşündüğüm eylem...

babamın pantolon yerine başka bir şeyler bulup giymesini isteten , okul eteğimden nefret etmemi sağlayan annemin "evde kalacaksın !" nidalarına maruz bırakan lanet ev aletiyle yapılan eylem.

"nefret edilesi ev işleri listesi"nde toz almakla yarışabilecek faaliyet.