özdemir asaf

(bkz: sözcül)

"kendi bahçesinde dal olamayanın biri , gelmiş bahçeme ağaçlık taslıyor" sözünün sahibi yürek adamı

(bkz: ardakalan)

(bkz: 20)

(bkz: ondandır)

(bkz: örgü)

(bkz: sevinç ile hüzün)

(bkz: kelebek)

(bkz: arayı$)

"ben de gittim dü$ünmeden..senin susmaların gibi
sonunda saksılardaki çiçeklerin tümü soldu.."

(bkz: tamam)

seni öylesine dü$ündüm ki,
öylesine,ya$ama’dan önce.
senden başka bir $ey yok sanki.
ama nasıl da varsın derim sana,
dü$üncelerimce.

seni öylesine,buldum ki,
öylesine,kendimden fazla.
yalnız sensin gölgesiz,
ayrılmamacasına,yanımda..
akların arasında karan,
karaların ortasında akınla.

öylesine istedim ki seni,
senden önce..
öylesine,her $eyin içinde,
öylesine dı$ında,
gün,gece.

seni öylesine ya$adım ki,
inan..
artık nereye baktığım belli değil,
ne yaptığım belli değil,
vardığım sonrasızlıktan..

şiiri bana sevdiren yalın dilli, keskin kalemli zad ve bakın mesela ne demiş:

yalnız kaldınız sanırsınız,
biliyorum.
yalnız bırakılmışsınız,
biliyorum.
ötesi yok.

ötesi var:
yalnızlık,
müziğin bile seni dinlemesidir.
yalnızlık,
insanın kendine mektup yazması
ve dönüp dönüp onu okuması
yalnızlığın da ötesidir.

"kendi bahçesinde dal olamayanın biri , gelmiş bahçeme ağaçlık taslıyor" cümlesinin sahibi , dil filozofu büyük üstad.

her insanın bir öyküsü vardır.
ama her insanın bir şiiri yoktur.

*

özdemir asaf, şiiri olan;
şiir olan
insanlardan.

yoldan geçiyordu, durdu.. bir bahçe vardı.. donuk adımlarla, adım-adım bahçenin duvarına yöneldi.. donuk gözlerle çiçeklere baktı, baktı.. çiçekler sıcaktı.. donmuş bir sesle bahçıvana sustu:
-bu çiçekler kesilecek mi? bu çiçekler gidecek mi?
bahçıvan dizlerine bahçeyi çöktü.. yüzüne çiçekleri döndü.. bir ışık yanmıyordu, yandı, söndü.. elleri gözlerine baktı, gözleri ellerine aktı.. gözleri ellerini gördü.. elleri kördü.. sönen ışık yandı.. yanan ışık söndü.. dün yağmur yağacaktı, gün döndü, yarın yağdı, bugün dindi.. ağlayacaktı.. kim anlayacaktı.

gelecegim, bekle dedi, gitti
ben beklemedim,
o da gelmedi
ölüm gibi birsey oldu.
ama kimse olmedi..

beklememeyi secen bu siirden sonra bakınız; #565482

ben sevmekten hic borclu cıkmadım diyen sair,nazim’in da dedigi gibi "sen elmayı seviyorsun diye elmanın da seni sevmesi şart mı?"

kısacası,sevmenin ne demek oldugunu kavramıs filozof bir sairdir ozdemir asaf,butun satırları ozenle okunmalı,ustune dusunulmeli..

kelimelerle dalga geçerek onlara onların bile bilmediği anlamlar yükleyen dev adam.

"öpmek, durulamamı$ bir önceki noktayı belirler,kendinden daha çok..."