oğluna kendi adını veren baba

narsizmin üst safha özelliklerindendir. kendini mühim sayan baba, bir nebze ölümsüzlüğü tatmak ya da en azından 70-80 sene daha kendinden bir tane daha yaşatmak amacındadır.

misal kendi adı yusuf’ken, oğluna da yusuf ismini veriyor. binlerce isim varken küçük bi yaratıcılık gösteremiyor. sebebi kıskançlık da olabilir. "oğul benim keyif benim. başkasının adını niye veriyor muşum oğluma? nesi var benim adımın, mis gibi. dedem de yusuf’tu, ne gördü? ne o öyle ahmet-mahmut? armut gibi" türünde geliştirdikleri savunmayla davranışlarına mantık yüklemeye çalışırlar.

durumun azizliğine uğradıkları da oluyor elbet. oğluyla beraber bulunduğu bir ortamda, birisi yusuf diye çağırınca ikisi de dönüp bakmak zorunda kalıyor. "kime çağırıyon, ben mi o mu?" şeklinde bir anlaşmazlığa düşüp, 4-5 dakika boyunca sırasıyla önce baş parmağıyla kendini, sonra işaret parmağıyla oğlunu göstererek anlaşmazlığı çözmeye çalışıyor, angut bir görüntü çizerek.

veya sokakta baba oğul yusuf yusuf gezerler, farkında olmadan.

(bkz: megaloman)

(bkz: ogluna kendi adını veren anne)

(bkz: kaya cilingiroglu)

megolomanliğin son safhasi..

(bkz: sabanoglu saban)

şahit olmuşumdur. babası kendi adını verdiğini de iyice belirtmiştir, şöyle ki:
babası:
feyzi
oğlu:
feyzioğlu

evde isim karmaşasına neden olan baba.

hz adem olmadığı kesin olan kişi..