izmir

yazın sıcagından kimsenin kalmadıgı herkesin tatil beldelerine kaçtığı şehir...

türk medyasında ki bayan köşe yazarlarının çoğunluğunun memleketi.

izmirli kızların güzelliğini de göz önüne alırsak köşe yazarlığı ile güzellik arasında olan doğru orantı biraz daha belirgin olacaktır.

hayatımın en güzel yıllarının geçtiği türkiyenin en çağdaş şehri.100 yaşından uzun yaşamak isteyenlere tavsiye olunacak şehir.dünyanın en güzel kızları sıralamasında ilk 5’e girecek ve ismini andığımda gözlerimin dolduğu bir dünya harikası.(bkz: dönüşüm muhteşem olacak)

asla izmir’i yaşayamıyacak insanların izmir’i anlatması kadar kötüdür izmir’i dinlemek. çünkü asla bilemezsin izmir’in verdiği huzuru, güveni, sevgiyi. herkez yaşayamaz zaten izmir’i benim kadar yada benim gibi yaşamanız dileği ile sevgiler...


imkansız olursa dönüşüm
ve ölmüş olursam
mezarıma bir avuç toprak atın
izmir koksun, izmir olsun
aldatılan her duygum gibi
dönek olsun
ne yalanından geçtim izmir’in
ne kendisinden
yaşamaktan vazgeçtim
beni gömün bir yere
ama izmir’im koksun izmir’im olsun toprağım

haritamında benim de ağrıyan sol yanım.

daha çok hayatla alıp veremediği kalmamış insanların yaşadığı... sanayiydi,politikaydı,bürokrasiydi... fazla işi olmayan... hayatın daha rahat akıp gittiği... 4 yıl boyunca üniversite hayatımı geçirdiğim, mümkün olursa daha uzun yıllar yaşamak istediğim henüz istanbul gibi trafik konusundada cinnet geçirtmeyen,izulaşları,metrosu,kemeraltısı, deniziyle tam bir yaşanılası kenttir.

(bkz: kumpir)
(bkz: boyoz)

icerisinde "skydive ephesus"u, bir baska tabiriyle de efes atlayis merkezini barindiran guzide sehrimiz. an itibariyle yerde sicaktan sehir sakinleri cesitli formasyonlarda tutusurken, 3bin metrede gotu donan parasutculer gormek dogaldir.

edit: herkes gormek isteyip arzuladigi kadarini gorurmus.
(bkz: izmirin kizlari guzeldir)

tüm güzelliklerin başkenti... değeri her güzel şey gibi kaybedilince anlaşılan, anıları, acıları, üzüntüleri ve sevinçleri ile beni tekrar sinesine çeken, ayrı kaldığım hergün beni çağıran şehrim. ikimiz de biliyoruz ki az kaldı kavuşmaya.

(bkz: ana rahmine donus sendromu)

onsekiz yaşında ayakbastığım ve bir daha ayrılamadığım ayrı kaldığım zamanlarda özlem duyduğum güzel şehir.

yarın bu saatlerde içinde olacağım,deli gibi özlediğim,saatleri sayarken bile heyecanıma hakim olamadığım şehrim.

(bkz: izmir körfezi)

sıcağı adana kadar olmasa da bayan şehir..

(bkz: baykus gece tarifesi)

’izmir’in denizi kız, kızı deniz;
sokakları hem kız hem deniz kokar’
cahit külebi

türkiyenin en sıcak kanlı insanlarının ve değme mankene taş çıkartacak güzellikte kızlarının yaşadığı herkesin ömründe bir kez görmesi gereken özlemim,hasretim.

geçen sene orada bulunmuştum tek sevdiğim nadir akkuş beyin kahvesidir.

izmir şehri yağmurlu bir şehirdir

attila ilhan

izmir bir prensestir

v. hugo

izmir ne değildir?
izmir, kızların sinemaya gittikleri ya da âşık oldukları için öldürüldükleri, bunun için bir de gidip "dinen caizdir" raporu alınan şehirler gibi olmayacaktır...
ramazanda oruç tutmayanları aç bırakmayacak, "niyetli" olmayanları dövmeyecektir...
şehir çıkışlarına "iki yüzlülük otelleri" kurup erkeklerin ’günahlarını’ şehrin dışına taşıyıp sonra da cumaya gitmeyecektir...
izmir’de hiçbir zaman "bir erkeğin dinen kaç kadına sahip olması caizdir?" meselesi konuşulmayacaktır...
üniversite rektörlerinin kapkaççılardan, tecavüzcülerden beter muameleye tabi tutulmasına izin vermeyecektir...
kızların motosiklete binince ölümle tehdit edildiği yerlerden biri olmayacaktır...
kordon’da içtiği rakı için "günah benim kime ne!" diyerek, bir kez daha kadeh tokuşturacaktır...
ve daha bir sürü şey...

izmir nedir?
o topraklardan nice tanrılar geçti. geçip giderken uygarlıklar izmir’den, "kordonlu" bir şehir neyi sindirdiyse içine onları bıraktılar arkalarında.
bir bünyesi var bu şehrin; rakının yanında gitmeyeni hiç kaldırmadı. efkârlı bir gecenin, zeytinyağlı domates-biberin, kehribar üzümden yapılan şarabın, bereketli kadınlar gibi açılan incirin beğenmediği hiçbir şey kalamadı izmir’de.
balkonları yıkadıkça pembeleşen topuklarıyla kadınların şen kahkahalarını kısan ne varsa hiçbir iz bırakmadan gitti o şehirden. o kadınların yazları o ferah feza balkonlarda oturup eteklerini yelleye yelleye yaptıkları iyi niyetli dedikoduları azaltan ne varsa geçti bitti izmir’de.
çabuk efelenen, sonra çok çabuk barışan neşeli erkeklerin gönlünü daraltanların hepsi hasan tahsin’in bir kurşununa kurban gitti körfez’de. deniz gibi dalgalı kızların aklını, hayalini örten ne varsa kemeraltı’nın dehlizlerinde bir daha bulunmamak üzere yitti.
liseyi kırıp pasaport’a kendini dar atmış kızlı oğlanlı grupların ilk aşklarının tadını kaçıran ne varsa dalgalarla çarpıp iskeleye parçalandı. zeytin ağaçlarının gölgesinde kurulmuş, bin yıldır tadı hiç bozulmamış felsefe kuramlarını yok sayan ne varsa asansör’ün balkonundan uçup düştü asfalta.
çingenelerin sokak düğünlerinin neşesini kaçıranların adları, karşıyaka-göztepe maçlarının gürültüsüne gitti, duyulmadı bir daha.
karantinalı despina’nın içini sıkan adamlar kadife kale’den yuvarlandı, 1. kordon’da içilen keyif kahvelerinin telvesine saplanıp kaldı...