fotoğraf

Bazı fotoğraflar bayım çok güzeller, baktıkça bakası geliyor insansın.

(bkz: 15.9 gigapixel lik istanbul fotoğrafı)

kimileri o kadar etkileyicidir ki tuyler urpertir.

http://fotogaleri.hurriyet.com.tr/galeridetay/82166/2/27/internette-en-cok-paylasilan-fotograflar-30042014

dunyanin milyon ayri ko$esini, milyar ayri garipligini ayagimiza getiren enfes icat. $oyleleri vardir bir de, keyifle izlenir.

http://fotogaleri.hurriyet.com.tr/galeridetay/79641/2/1/o-ani-yakalayan-fotograflar

(bkz: aile fotoğrafı)

(bkz: hatıra fotoğrafı)

(bkz: grand fiagallery)

uyandırmadan albümünden pilli bebek’e ait enstrümantal güzel bir şarkı.

(bkz: $eytan ın fotoğrafı)

(bkz: sararmış bir fotoğraf)

resim ile sıkça karıştırtılan hadise. en temel farkları resim yapılır fotoğraf çekilir. biraz felsefi yanıda vardır, deklanşör e bastığınız anda, o an daki hayatı durdurmuş ve saklamış olursunuz, o an bir daha yaşanmamak üzere geçmişte kalmıştır. işte bu yüzden fotografçının birazda felsefe bilmesi felsefe ile ilgilenmesi gerekmektedir.

bir cemal süreya şiiri.

durakta üç kişi
adam, kadın ve çocuk.

adamın elleri ceplerinde
kadın çocuğun elini tutmuş.

adam hüzünlü
hüzünlü şarkılar gibi hüzünlü.

kadın güzel
güzel anılar gibi güzel.

çocuk
güzel anılar gibi hüzünlü,
hüzünlü şarkılar gibi güzel...

ara güler’in bir sözüyle ilgi duyduğum görsel tarih saptayıcısı.şöyle demişti ara : vre bana dikiş makinası verin,onunla da fotoğraf çekeyim.fotoğrafçılıkla ilgileneceklerin ilk önce çözmeleri gereken bir tanım...bence.

pilli bebek in bir şarkısının ismi.
siyah beyaz bir fotoğrafım ben.
şehrin sokaklarında...şeklinde devam ediyordu yanılmıyorsam.

günlük hayatımızı yoğun ve yaygın biçimde işgal eden imgeler ile bu imgelerin bütünlüğünü oluşturan fotoğrafların başdöndürücü hızla gelişen bilgisayar olanaklarıyla buluşması, deyim yerindeyse denetimsiz bir “görüntü imparatorluğu”nun oluşmasına zemin hazırlamıştır. öyle ki, görüntülerin 150 yılı aşan süreçte belleklerimize kazınan ve “gerçekliğin bir referansı” olarak kabul gören geleneksel rolü, bugün artık bu konumundan iyice ayrışmaya başlamıştır. fotoğraf, düşlerle şekillenen, gerçekdışı tasarımlarla boyut kazanan ve inandırıcılığımızı şüphecilikle harmanlayan yeni bir misyona kapı aralamıştır. insanlar, süreç içinde fotoğrafın gerçek gibi görülmesine, gerçeğin de fotoğraf görüntüleriyle pekiştirilmesine o denli alıştırılmıştır ki, bilgisayar programları sayesinde değişime uğratılmış fotoğrafları da, bu alışkanlığın bir sonucu olarak gerçek gibi kabul etmeyi sürdürmektedir. oysa köprüler altından çok sular akmıştır. fotoğraf görüntüsü, tarihsel süreç içinde en büyük değişimini geçmişin kimyasal uygulamalardan koparak, elektronik çağın başlıca simgesi haline gelmekle sağlamıştır. bu gerçekler ışığında baktığımızda, fotoğrafın varlık nedeni yeniden tartışma konusu olmaya başlamıştır. aslında onun gerçeklikle kurduğu doğrudan ilişkinin sarsılan temelleri üzerinde yaratılan güncel bu tartışmalar, gündemimizi işgal etmekle kalmamış, fotoğrafın yeni misyonunu ve işlevini gözden geçirerek değerlendirmemize de olanak sağlamıştır.

ortaya çıkış hedefi “gerçeği resmetmek” olan fotoğraf, kendi tarihsel sürecinde gerçeğe dokunarak zamanı anlaşılır bir olgu haline getirmekle kalmamış, ışığın büyülü dilini, tarihin görsel kayıtlarını ve aynı zamanda yaygın bir anı denizi yaratarak insanların bireysel gerçekliğine de ayna tutmuştur. fotoğrafın görünen herşeyi anlattığı görüşü yaygın kabul görse de, aslında fotoğraflar bize hiçbir şeyi göstermez. fakat gerçekten alıntılar yaparak, onlara öykünerek ve nesnelerin temsilini gerçekleştirerek kaçınılmaz bir dil olmayı başarabilmiştir. yani gerçeği nesnelere indirgeyerek, gerçeklikleri inandırıcılığımızın pekişmesine gerekçe yapmıştır.

bugün geleneksel fotoğrafın görme yeteneklerimizi geliştirdiğini ve hayatı tekrarlayarak çoğaltmadaki belirgin rolünün ayırdında olduğumuzu çok fazla farkedemiyoruz. ya da fotoğrafın, 150 yılın görsel kayıtlarını sadece fotoğraf olarak sergilemediğini, bunları bir bakıma ajitatif bildiriler halinde ve politik bir misyon yüklenerek ortaya koyduğunu da... bunun başlıca nedeni, fotoğrafın yaygınlığına başat biçimde düşünsel ve felsefi boyutlarının geliştirilmemiş olmasındandır. fotoğraf, “orada bulunmanın” önemini ve değerini hayatımıza öyle perçinlemiştir ki, fotoğrafçı gerçekle aramızda kurulan mesafeyi ve sanat yoluyla sahip olduğumuz deneyimleri “şok fotoğraflar”la ortaya koyarken, bir yandan da bizi fotoğrafları anlamanın ve kavramanın sorumluluğundan da uzaklaştırmıştır.

nedense gerçek hayatta çirkin insanları çok güzel, güzelleri de tipsiz gösteren bir icat olduğuna inanmaktayım.

makinasız da çekilebiliyor. yani insan gözü saniyede 500 kare üzeri fotoğraf çekebiliyormuş. ama bilgisayara bağlanıp atamıyorsunuz, buluğtut deseniz hak getire...

not: benimki sadece üç kare çekiyor lan. yani saniyede sadece üç sefer gözümü kırpabiliyorum. çalışırsam olur ama. inanıyorum.

bağımlılık yaratan,makinasız çekilemeyen şey.

el değmeden üretilmişlerinden kaçınınız.

resim değildir.