doksanlarda çocuk olmak

(bkz: onur mete)

her geçen dönem maziye hüzünle bakmak gibidir. tıpkı doksanlar gibi.

gerçek anlamda arkadaşlıkların ve çocuk oyunlarının son on yılını yaşamaktır

(bkz: hakan peker)
(bkz: yonca evcimik) gibi şarkıcıların eğlenceli ama anlamsız şarkılarıyla büyümek demektir

arkadaşının yeni aldığı 5110 cep telefonunu görüp vay be adamlar yapmış demek

yerde bulduğun cipsin içine karınca koyup arkadaşına yedirmek .
edit: asla kötü bir çocuk olmadım .

milenyumu görmek ama ne olduğunu anlamamaktır.

bugunlerde buyumu$ olmaktir.

ben 90’larda çocuk olduğum için (86 doğumluyum) bu mevzunun birebir müsebbibi hissediyorum kendimi.

valla 90’larda çocuk olmak benim için susam sokağı’nı izlemek, burak kut’un benimle oynama şarkısında oynamak, internet nedir, bilgisayar nedir bilmeden, günü saklambaç, birdirbir, seksek gibi oyunlarla yemek, misket toplamak demekti.
haa birde taso olayı vardı. hani cipslerin içinden çıkan yuvarlak şeyler. bende onlardan bayaa vardı mesela (bayaa derken 100’e yakın).

üstlerinde pokemon karakterkeri olurdu (pokemon mevzuuda 90’larda çıkmıştır, deli gibi izlerdim ayıptır söylemesi). gerçi bu biraz 90’lar sonlarına tekabül ediyor ama yinede 90’lar sayılır bence.

televizyondaki bayrağın dalgalanışını seyrederek yayının başlamasını beklemek,okulda dersin bitmesini beklemek,arkadaşlarınızın evinin önündesokağa çıkmalarını beklemek,baharın gelmesini beklemek,gelincede kırlara çıkıp piknik yapmak kelebek peşinde koşmaktır en önemlisi büyümeyi bekleyip büyüyüncede o günleri özlemektir.

12 eylul darbesinin izlerini tasimaktir...


(bkz: gitme yavrum ya eve dönemezsen)

defter, kitabı gazeteyle kaplayıp, 2 gün içerisinde o gazetenin yırtılmasıdır.

$u $arkilari bilmeyi gerektirir.

http://www.facebook.com/photo.php?v=506121029412757&set=vb.242480625794066&type=2&theater