geçmişin hatıra yüklü dolabında unutulmuş bir giysiye benzemenin farkında olmak mı bu denli insanı kaosa sürükler.
ve sonsuz seçenekler arasında seçimini hayata merhaba diyerek seçmiş insan mı bu kaostan ders çıkaracak akla sahiptir. imkansızlığın vücut bulduğu bu ruh, her an çırpınırken, kanun taksimini varlığıyla kadim bilgilerin sırlarına erişmiş ruhlara dua ediyor.
imkansızlığın adıyla...sanki kısa bir anın, erişilmez düşünceleriyle hayata karşı bir duruş sergiliyor. soğuk esen rüzgar, gaz lambasının ateşini ürkekleştiriyor, insan da bunu görüp daha da titriyor.
layıklığıyla övünen beden, ruha karşı komplolar kurmuş. her yer yara içinde. ruhun akla verdiği ders yaraları deşmek oluyor. beden bu duruma oldukça kızıyor. yaralar deşiliyor, ruh bedenin durumundan kan ağlıyor. sanki ruh bunu bilmezmiş gibi.
biliyor, biliyor da ne oluyor o beden!
kağıda bulanmış açlık kokusu, perde çekiyor neva taksimine. çekse ne olacak ya. perdesiz bir yaşamla son bulacak bir hayat, belki de daha kötü oluyor gibi gözüküyor. ne olduğuyla ilgili biraz da. belki de nasıl olmadığıyla.
bilgiç denemeler
sözlük yazarlarının yazmış oldukları denemelerin, bir kısmını gösterecek olan denemelerdir.
ve kaderin tozlu raflarından bir pasaj, ruhunun etrafında pervane oluyor:
“ölümümün ardından, sonsuz ıstıraba gebe kalacak ruhuma and olsun ki, varlığımın aynasında bir kez olsun kendimi göremedim.”
geçmişin kadim bilgisine eriştiren bilginin varlığını arayanların sonu, her zaman ölüm oldu. ve geçmişini arayan herkes gibi, o da kendisiyle yüzleşmek için tanrı’dan izin istedi öldürmek için.
ölmek için öldürmenin manası, varlığının okyanusların kuytularında izine rastlamanın döngüsel bir sembolü. uzun süreli sessizliğin ardından gelen tanrı’nın sesi, öldürmenin aslında, bizlere ne kadar kolay olduğunu fısıldıyor. ve hepimizin duyabileceği bu fısıltının ardından, rüyalarımız gerçeğin ta kendisinde, yalana hükmeden egomuzdan savrulmuş olduğu izlenimini veriyor. öldürülecek egonun varlığıyla gerçeğin ve rüyaların tek hükmeden konumunda olduğunu bizlere söyleyen sevgili tanrı…
ve kaderin tozlu raflarından bir pasaj, ruhunun etrafında pervane oluyor:
“ölümümün ardından, sonsuz ıstıraba gebe kalacak ruhuma and olsun ki, varlığımın aynasında bir kez olsun kendimi göremedim.”
geçmişin kadim bilgisine eriştiren bilginin varlığını arayanların sonu, her zaman ölüm oldu. ve geçmişini arayan herkes gibi, o da kendisiyle yüzleşmek için tanrı’dan izin istedi öldürmek için.
ölmek için öldürmenin manası, varlığının okyanusların kuytularında izine rastlamanın döngüsel bir sembolü. uzun süreli sessizliğin ardından gelen tanrı’nın sesi, öldürmenin aslında, bizlere ne kadar kolay olduğunu fısıldıyor. ve hepimizin duyabileceği bu fısıltının ardından, rüyalarımız gerçeğin ta kendisinde, yalana hükmeden egomuzdan savrulmuş olduğu izlenimini veriyor. öldürülecek egonun varlığıyla gerçeğin ve rüyaların tek hükmeden konumunda olduğunu bizlere söyleyen sevgili tanrı…
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?