ben

italyanca io.

bilgic adayi, hosgelir insallah.

mustakbel bilgicdir, hosgelmi$tir, bo$ gelmemesi dilegiyle...

vucudun herhangi bir yerinde cıkabilen genellikle siyah olan sivilce gibi sıkılmaması gereken hedediir.

(bkz: evet sen)

(bkz: evet sen)

leziz bir kazım koyuncu eseri. şöyle ki;



baba ben yıkıcıyım ama
kendini bilmez değilim
yaşamak istiyorum sadece
kendi savaşlarım uğrunda

ben sadece ben olmak istiyorum

ışık hızıyla geçen zamanı
yaşamak belkide çok zor
korkuyorum ben geçmişten
korkuyorum gelecekten

(bkz: ben affleck)

bilgic adayı kendisi hosgelmisler.

kurban’ın ben isimli şarkısı sanırım şarkının sonunda başlıyor.
fısıltıyla bir ’herşeyden kopuk bir ben’ geliyor ve şarkı o sırada başlıyor. ya da bana öyle geliyor.

ben
demek yasak artık
bencil oluyorsun
egoist ya da
halbuki kafamın içindekileri en iyi bilen kapsama alanındaki tek öznem: ben
üstelik beğeniler ona aitken
kafamın içinde o düşünürken
anlamları o yorumlar
dünya görüşümü o edit’ lerken
sığıntı gibi kapıdışarı edip benliği
üçüncü tekil sığıntılıklarda
yahut
sana
ona buna
mal edilmiş
kalıplandırılmışlıklarda
onu yok saymak nankörlük olmuyormuş gibi
bütün ben’ leri öldürüp
toplumu kimlerden var etme çabasında olan
hümanist
anti egoist
sen de bir ben-ken...

(bkz: benjamin linus)

bir jorge luis borges siiri,

o kafatası, o gizli yürek, kanın
hiç görmediğim o yolları,
düşlerin o yer altı dehlizleri, o proteus,
o iç organlar, o ense, o iskelet.
onların hepsiyim ben. garip ama,
bir kılıcın, önce altına, sonra külrengine,
sonra da hiçliğe dönüşerek batan
yapayalnız bir güneşin de anısıyım ben.
limanda yavaş yavaş yaklaşan gemileri
seyreden biriyim. o az bulunur kitaplar,
zamanla aşınan gravürler de;
göçüp gitmiş ölüleri kıskanan da ben.
işin daha garibi bir evin bir köşesinde
bu sözcükleri ağ gibi ören o adam olmam.

freund’un ruhsal cihazla ilgili ikinci kuramında es ve über-ich ile birlikte ruhsal cihazın üç beliriminden biridir. ben’in kaynağı ( ki es’in dış alemle teması sonucunda farklılaşmasıdır) ve muhtevaları, bilinçli, bilinçöncesi veya bilinçdışı olabilir. ben’in yapısı gerçeklik ilkesinin baskısı altındadır. ’ben’in fonksiyonu ise, kişiliğin korunması, gerçeğe uyum ve çatışmaların çözümlenmesidir.


ben’in ideali, birincil narsisizm’den (kişinin kendisine karşı duyduğu sevgi) ve çevremizdeki kişilerle ve aile ile özdeşlikten meydana gelen kişiliğin eğilimi; bu özdeşlik, kişinin kendi benliğine karşı beslediği sevgiyi değiştirir ve ikincil narsisizm derecesine düşürür.


ideal ’ben’, çocukluktaki “her şeyi yapabilme” hayalinin daha sonraki özdeşliklerle değişerek aldığı yeni şekil; bu değişme “kahramanlarla özdeşleşme”ye, yani ünlü ve güçlü kişileri benimsemeye dayanarak olmaktadır. (ben’in ideal’i ile ideal ben ayırımı freund’da yoktur. nunberg, lagache ve lacan gibi bilginler, ideal ben’in oluşumunda narsisizim’i iyice belirtmek için bu ayrıma başvurmuşlardır.

en büyük yalandır.

bir ben vardır benden içerü...

kanımca ikili ilişkilerde çok ta fazla kullanılmaması gereken kelime.

yalnız olsam, baksam kendime karşıdan. soru sormayı unutsam, cevapları unutsam. kaybolsam yolumu hiç bulamasam. geldiğim yön, gideceğim yön hepsi birmiş aslında. git git bitiremesem, sona yaklaştım derken, artık bu son derken yeni bir başlangıç olduğuna uyansam.

ne ağlasam ne de gülsem. üzerimde huzurun getirdiği bir gevşeklik, bir uyuşukluk olsa sadece... doğuştan embesil, ağzını açmış boşluğa bakan çocuklar gibi.
bütün belaları üstüme toplasam hiç zarar görmesem, hiçbir aşktan yara almasam. gizli bir güç uçurum kenarlarındayken geri döndürse beni hep.

tek eksiğim bir dost olsa. böylece hiç sırtımdan vurulmasam. tanışmasam, tanımasam yeni yüzleri; eskileri unutmakla yetinsem sadece... neden arayıp sormadığımı merak etmese kimse ve yalnızca bunun hesabını sormak, suçlamak için aramasalar.
sakin bedenim içinde çılgınca dans etse ruhum, kavalyesi bile hissetmese.

geç şu düz çizginin üzerinde yürü dediklerinde, sarhoş değilken arkamı dönüp inadına sarhoş olmaya gitsem. görünmez olup üzerine bir de kör olsam. boşlukta asılı kalsam.
suratına tükürdüğüm insanlara hesap sorsam; neden bu kadar çoksunuz hiç bitmeyecek misiniz desem.

"hayır" demenin ezikliği "evet" demenin gönül rahatlığına bıraksa yerini ve ben herkese hayır diyebilsem.
ve daha bir çok şey...

ama ezberimde tek şey olsa; bir sevenim var desem.her ne olursa olsun daima var olacağına emin olduğum, benden geçmez diye yemin edebileceğim...
ve ondan güvenmeyi öğrensem.

bütün harfleri b kelimesiyle başlayan bir mehmet şamil baş şiiri

ben

baldıran bakışlarıdır bedduaların
boyun büken bekleyişlere
bir ben bildim
bahara benzeyen
beyaz başakların bezendiğini
babil baskınında bulunca
bozulan buketlerini bülbüllerimin
bir ben bekledim
başucunda belirsizliğin

birileri boğarken barbarlığımı
bardaktan boşalırcasına
bir bulutla bozuldu büyüsü beyabanımın
bağımı boran
bahçemi baskın bildi
başımdaki bin bela
bütün beyitlerde ben

bazı bazı
billurlarda belirdim
bazı bazı bataklığa bulandım
billur benim / bataklıklar bendedir

buğday başaklarından belli
benim bağı bozuk bahadırlığım
bağlamamın boynunda
başı bağlı bir buhran bestesiyim
bakarsın bereketiyle boğulmuşum başkaldırının
bakarsın
belde belde
bucak bucak benimsenirim birgün

bercestesi boştur beratlarımın
bayatlaşan barışların burcunda
bayraktar bilme beni
beşiğinde babasız büyüyen bütün bebekler
bacasız binaya benzediğinde
basiretimle betimlenemediysem
borçluyum bir bakıma
bir bakıma boyalı benizlerde biçareyim ben

bedava beyanlardan bıkarken
bir bahşiş bıraksaydım bulacaklardı beni
bilemezdim bedelsiz bilgeliğin
bedevi bilmecelerinde bulunduğunu

beyhude beraberliklerden belki
belki bir bedestende
buruş buruş bıraktığın buseden
bağrımdaki bu buğu
bu bendeki bekleyiş

bekle beni balam
boynunun borcu bil
bekleyişlerim bulunmadan bul
boynundaki benine bağla beni
başı belalı biçarenim ben

kazim koyuncu’nun pek sevdigim bir sarkisi. ilk iki misrasi yeter...