17 mayıs 2000 galatasaray arsenal uefa finali

bir gurbetci besiktaslinin gozuyle, o gun... o mac...

her zaman ki gibi bir gunlerden degildi o gun...
hava hic olmadigi kadar guzeldi o gun...
herkesi heyecan ve umut sarmisti...
herkes haril haril her yerde aksam oynanacak finali konusuyordu...
acaba galatasaray kupayi alacak miydi?
herkesin gonlunde umut, dilinde insallah sozu eksik olmuyordu...
catlak seslerde cikmiyor degildi hani...
nede olsa biz turktuk, yapamazdik, edemezdik...
herkes aksam oynanacak o finali bekliyordu...
lakin dakikalar gecmek bilmiyordu, saniyeler dakika, dakikalar saat, saatlerde gun gibi geliyordu...
yuzup, yuzup kuyruguna gelmistik...
chelsea’den 5 yemis o elestirilen galatasaray ve fatih terim finaldeydi...
sadece onlar mi? onca olumsuz olaylar, haberler icinde bir tek sevindirici, mutlu edici haber bekleyin turk halki? evet onlarda finaldeydi... hepimizin gonulleri bir olmustu...

mac basliyordu... televizyon ekrani birden yem yesil olmustu... ne guzeldi o danimarkanin, kopenhag’in parken stadi...

ilk duduk calmadan once tabi ki kadromuz verildi ekranda...

kalede claudio taffarel vardi yine...
yasliyidi, basliydi ama saglam kaleciydi dogrusu...

defansta sogukkanli ergun penbe...
brezilyali capone...
yasli kurt george popescu...
vede bulent kormaz... hic korkmayan, yilmayan, savaci bulent vardi yine her zaman ki gibi...

orta sahada suat kaya yasina ragmen canla basla kosan suat kaya...
umit davala vardi... uzun sacli... kim derdi ki o umit ilerde rapci olacak diye...
okan buruk bucurdu evet... ama o ne cigerdi oyle...
ve, george hagi... geldiginde cok yasli bu diye galatasarayli yoneticilerin topa tutuldugu hagi...
haci diye alay edilen hagi... herkesi futboluyla, golleriyle nasilda susturmustu ama...

ve forvette o donemin olmazsa olmazi... ofsayt krali arif erdem... cok gol kaciriyordu ama iyiydi be...
hakan sukur... turk futbolunun bas taci, krali hakan sukur... tarihe destan niteligi tasiyan maclardaki gollerin adami...

ve ispanyol hakem antonio nieto ilk dudugu caldi... acaba hakem iyi yonetecekmiydi maci? her zaman ki gibi yine hakkimiz mi yenecekti? yok canim olmazdi oyle sey... koskoca final...

galatasarayimiz rakibinden futbol olarak hicte asagi degildi... dahasi cok iyi oynuyordu...
ama arif yine yapmisti yapacagini daha ucuncu dakikada... yine gol kacirmisti...
bunu 16. dakikada tekrarladi...
on dakika sonra hakan kacirdi...
34. dakikada ise marc overmarsin sutunu taffarel kurtardi...
arsenal’da ise bergkamp denen yasli hollandali en cok galatasarayi zorlayan oyuncu oluyordu...
gerci o ne takimdi oyle... patrick viera’li, kalede david seamanli, thierry henryli, tony adams’li bir takim...
insan adini duyunca urperiyordu... neden olsa ingilizlerden cok cekmistik... bu mac onceside oyle olmustu... final daha bir anlam kazanmisti...

ilk yari bitmis umut’lar artmisti... ama ya ikinci yari, ilk yariyi aratirsa? ya bu ara takimin ahengini, temposunu bozarsa sorulari insani mesgul ediyordu...
insallah oyle bir sey olmayacakti... vede insallah fatihin aslanlari o kupayi alacakti...

ikinci yari basladi...
ilk yarida oldugu gibi ikinci yarinin ucuncu dakikasinda yine gol kacirmistik... bu kez hakan... ah, hakan ah... kacarmiydi o gol... ah direk ah... topu iceri kalenin icine yollasan ne olurdu? nede guzel hazirlamistik pozisyonu...
hagi okan’a, okanda hakana... olmadi... olmadi...
ama bu maci bu futbolla almaliydik...
evet, evet biz bunu hakettmistik...
dakika 70 caponenin sutuyla gol diye heveslnedik... hevesimiz kursagimizda kaldi...
evet, evet ilk yariya oranla daha tempolu ve daha korkutucu idi... yenilecek bir golun bundan sonra telafisi olmayabilirdi...
frikiklerde korkuyorduk, kacan pozisyonlara ahliyorduk...
hele boyle guzel bir futboldan sonra yenilmek bize cok ama cok aglatacak, vahlatacakti...

ve normal surenin son dudugu kulaklarimizi inletti... futbolcular yorulmusmuydu acaba? yok canim, orada imparator fatih terim vardi o hallederdi o sorunu... varsa tabi oyle sorun...

dakika 93... ah hagi ah... yaktin bizi... boyle onemli bir macta yakisdimi sana takimini yanliz birakmak? gerci rakip oyuncuda haketmisti kirmiziyi... evet hakem’ler turkleri sevmiyordu ve yine yapmislardi yapacaklarini... ah hakemler ah...

dakika 104... arsenal ani bir atak sonucu cok tehlike yuklendigi dakika... orta henry’e dogru geliyordu... taffarel gec kalmisti kalenin obur kosesine...
ama o’da ne! taffarel kurtarilmasi imkansiz bir topu cikariyor... saliseler icinde bu mac bitti yenildik dusuncelerinin tamamini yok ediyor ve yuregimize su serpiyordu...
ve o taffarel bunu 108’de parlour, 112’de kanu’nun sutlarinda aynisini tekrarladi... o yasli kaleci kalesinde devlesti...

ve uzatmalarda bitmisti artik... penaltilar bizim icin iyimiydi yoksa kotumu? bilemiyorduk ki... o gune kadar avrupa arenasinda penalti atislari ile sonuclanan macimiz olmamisti ki... ne diyorum ben? o gune kadar finale bile cikmamistik ki hic...

ilk penaltimiz... topun basinda ergun... allahim bu adam nasil sogukkanli oyle? bu hakikaten turkmu? evet... sevindirdi bizi ergun iyi baslamistik ama o soguk surat ifadesi bir cogumuzu kuskulandirmisti...
arsenalde hirvatlarin sukur’u davor suker topun basinda idi... taffarele guveniyorduk... ve olan oldu... allah bizim yanimizdaydi... dualarimizi kabul etmismiydi?...
sira hakana geldi... kral affetmedi...
bunun ustune parlour’da atti penaltisini...
umit davala o uzun saclariyla topun basina dikildi ve kendinden emin bir sekilde penaltiyi gole cevirdi...
arsenalden patrick viera topu aldi ve penaltiyi atti... atti, sutu cekti ama gol olmadi...
herkes firladi... cok yakindik imkansiz denilen bir seyi basarmaya... cok yakindik... kalplerimiz hizla atmaya basliyordu...
macin basindan belli edilen dualar daha bir inancla daha bir heyecanla dillere pelesenk olmustu...
allahim sen buyuksun! allahim sen buyuksun!

ve sira o penaltidaydi... popescu, sakindi... nede olsa tecrubeli yasli bir kurttu o...
televizyonda levent ozcelik’in trt adabini hayatinda belkide ilk kez cigneyisi cinlamakta, tuyleri diken diken etmektedir...

- haydi oglum! haydi oglum! ve gooooooooooooollllll!!! kupa bizim!!! kupa bizim!!!

bu oyle bir sestir ki her duydugumda tuylerim diken diken olur...

kupayi almistik... bir an salaklastim, aptallastim... herkes benimle saka ediyor zannettim... inanamiyordum... hollanda kanallarindan kontrol ettim kupa’yi almisimiyiz diye... ben bunu yaparken disardan korna sesleri geliyordu...
haykirmak istiyordum, sokaga cikip bagirmak istiyordum... yapmistik, basarmistik... hep ezilen hep hor gorulen turkler basarmisti...
hani biz turktuk yapamazdik, edemezdik?
fatih terim yine yapmisti yapacagini, zaten o ilklerin adami degil miydi? yeni millenyumun ilk kupasi bizimdi...

o yil orta okul son siniftaydim... ertesi gun okul vardi ama ben annem ve babamin toleranslariyla sabah 4e kadar sokaklardaydim...
hayatimda hic olmadigim kadar mutluydum...

yapmistik, basarmistik... cunku biz daha cok istemistik... bulentin kolu ciktiginda devam etmek icin diretmesi ve o an ki yuz ifadesi sanirim bu konuda cok sey soyluyor...

biz garip gurbetcilere bu muhtesem duyguyu tattiran herkese tesekkuru bir borc bilirim...
orgazmdan daha zevkli anlar var ya iste bu... o duygu...

ve o yuzden benim odamada besiktasli olmama ragmen besiktasin degil, galatasaryin kupa’yi kazanan kadrosunun posteri asili...
ve o yuzden... benim bu satirlari yazarken tuylerim diken, diken...
ve o yuzden... bu satirlari yazarken kalbim hizla atti...
ve o yuzden... bu satirlari yazarken gozlerim yasli...

tekrar yasamayi cok istedigim bir duyguyu bana tattirmis olan mac.

tabi her seyle lafla yada parayla olmuyor. inanmak, sartlanmak ve yurekli olmak gerekir.

(bkz: fener sana diyorum besiktas sen anla)

’o an kendimizi nasıl kaybettiysek, stadda ebru gündeş çalmaya başlamışlar; biz de şıkıdım şıkıdım oynuyoruz.’

popescu geliyor topun başına hadi oğluuum hadi oğluuuuummmmmmmmm
çııt yooook.
allahım şükürler olsun kupa türkiye’de.ömer abi kupa bizim
ö.üründül-inanılmaz birşey bu levent
teşekkürler çocuklar ,teşekkürler fatih terim.oooooffff
gibi bir çok diyaloğa sahne olan maçtır.

popescu’nun penaltısından sonra komşunun duvar saatini parçaladığımı hatırlatan finaldir. hey gidi, 13 yıl olmuş. türk futbolunun rüyalarını gerçekle harmanlayan gecedir.

o günün analizini yapıp değerlendirmesini,amerika yı yeniden keşfe çıkmamasını bekliyoruz fenerli yetkililerden..

bugün cnn türkteki oradaydım isimli belgesel programın 100. bölümünün konusu olmuş maç..

yaşamak için nefes olmanın o kadar da önemli olmadığını bünyeye kabul ettiren maç.(bkz: henry nin uçan kafası)

son penaltı vurusunu kullanacak olan popescu’nun su yorumu yaptıgı mactır:
o anda kale gozume kucucuk gozuktu,seaman ıse kocaman bir adam olarak...ancak ben dogru durust bakmadan vurdum ve girdi...cunku yukarıdakı macı kazanmamızı ıstıyordu.

galatasaray unutulmaz maclar belgeselınde tekrar tekrar ızlerken o penaltı vurusundan sonrakı sevınc gosterılerı karsısında aglamaklı oldugu ama bu gozyaslarının gurur gozyasları oldugu hayatım boyunca unutamayacagım mactır.

galatasarayım beni çok ama çok mutlu etmişti hala da onla gurur duyuyorum ve onunla gülüp onunla ağlıyorum.

bu tarih ve bu maç bir tesadüf değil bir milattır.

(bkz: bir gun herkes fenerbahceli olacak)

hayatımda izlediğim en mükemmel maçtır kaçan her golde yerlere yatıyorduk ama en önemlisi 2. uzatma devresinde henry nin kafa vuruşuydu hepimiz ahada yedik derken taffarel sanki kalede duvar gibiydi popescu son penaltıyı atarken yanımda herkes sustu gol olduğu anda oturup ağladım...unutulmayacak bir gece...

galatasaraylı olmak ayrıcalıktır.

an itibariyle trt3’te yayınlanan unutulmaz maç.