galatasaraylı olmak

hiç bir zaman eziklik duygusunu hissetmemek.

"bence, galatasaraylılık din gibi, mezhep gibi yerleşmiş köklü bir inançtır. galatasaray işte bunun icin tercih edilir ve bunun icin her zaman galatasaraylılığımla gurur duyarım"

(bkz: metin oktay)

"şükürler olsun ki galatasaraylıyım" demenin keyfini yaşamak.

nasıl da koyduk milan a tezahüratını yapabilmektir.

’’bunu anlatmak değil,yaşamak veya yaşatmak gerekir’’ düşüncesinde
olduğum,özellikle galatasaraylı olmayanların hissedemeyecekleri bir duygu selidir...
yalnızca futbolu düşünüp,yüzünü avrupaya 100 yıl önce çevirmiş ve bu doğrultuda ülkesinde elde edilmesi zor başarılara vakıf olmuş bir futbol takımını anlatmanın güç tarafıdır galatasaraylı olmak...

gurur duymak...

"kanım bile sarı kırmızı hüleyyyn" diyebilmektir.

gurur verici bir şey olsa gerek. türkiye’nin; istanbul, ayasofya(!?), atatürk ile birlikte dünyaca ünlü olabilmeyi başarmış değerlerindendir.
amerikan havalimanlarında çalışan hintli taksiciler bile galatasarayı bilirler. (gs’li olmayan bir yazar kendi takımını eleştirirkenki yazısında okumuştum. adını hatırlayan yazsın lütfen)
imkanı olanlar üşenmeyip, 10 turiste şu küçük anketi yapsın:
1- aklınıza ilk gelen türk futbol takımı hangisidir?
2- galatarasay futbol takımını duydunuzmu?

bir beşiktaşlı ama en başta bir türk futbolseveri olarak galatasarayın bizlere yaşattığı gururları beşiktaş ve fenerbahçe’nin de yaşatmasını dilerim.

şereftir.

herkesin bir puan için çıktığı deplasmanlara 3 puan için çıkıp ev sahibi taraftarları 90 dakika terleten ,1 puanla dönerse üzülen avrupadaki her devi yendiğini bilen bir takıma sahip olmak, 16 dakika uzatma boyunca ağlamak ve hayatında etmediği kadar dua etmek, zenginlikleriyle değilde oynadıkları futbolla övünmek, türkiye denince akla ilk gelen galatasaray , hakan şükür , hasan şaş , imparator gibi markaları yetiştirmektir ve bunları inkar eden birileri çıkınca gülüp geçmektir bizim gerçeklerimiz bize yeter onlar efsane ve masallarıyla yetinsinler

özhan canaydın zamanında bir işkenceye dönüşen ama ne olursa olsun asil olan bir duygu.

ramazan ayını fitre, zekat toplamakla geçirmek.

dünyanın en yaratıcı espirilerine maruz kalamayı sağlayan olgu.

tuttuğun takımla gurur duymaktır.gurur duyabilmektir.

marka olmak için onlarca yıl " biz marka olcaz" diye tutturmamak ama uefa ve süper kupayı almadan önce dahil marka olmayı başarmış kulüp.

türk sinema tarihindeki fenerbahçeli yönetmenler sayesinde yenerbahçeye yenilen bir salatasaray olarak anılmaktan öte ve bugünkü başarısızlıklarından ziyade avrupalı kişilerin en iyi tanıdığı türk takımı

adam olmaktır.

herkese nasip olmayan ama bize nasip olan...

galatasaraylı olmaktır. fenerbahçeli olmak da fenerbahçeli olmaktır. hattâ -çok şaşıracaksınız eminim- güngören belediyesporlu olmak da güngören belediyesporlu olmaktır. bundan daha ötesi olmamalıdır. araştırmalara göre maçlarda çıkan kavgaların yüzde 90’ı takımlar yüzünden çıkıyormuş. ben söylemiyorum bunu halısahada maç yapan norveçli bilim adamları söylüyor.

beşiktaşlı olsun fenerli olsun popescunun penaltısında nefesini tutup, top ağlarla buluştuktan sonra hüngür hüngür ağlayıp galatasaray ve türk bayraklarını öpmektir aslında. taraftarlık budur, bilhassa avrupada.

zordur.