rintruz

düşüyorum ezberlediğim yaşamlardan.tırnaklarımla çiziyorum yüzümü,hiçbir ifade tanımlamıyor beni.korkular belimi incitiyor..
yorgunluğum,diz kapaklarımı lanetliyor.bir dizeye sırlanmak,avuçlarımı yakıyor.su ateşe akar.aktığı yer kaybolur.

şimşeklere yakalanan haylaz bir çocuk gibi çıktığım ağaçtan seni koparıyorum...
bir uğultu...ormanlarına yaslan yalnızlığının...
belki yüreğindeki acıyı koparamadım ama hep
aşina değil midir gönül buhranlarına gözlerin...
kaçır kendini bir akşam üstü...
sen bakarsan bana buzdan bir heykelim yansımalarına...kaçır kendini konukluğumdan..

kan çanağı gözlerimde oturabilir misin?
gözün kesiyor mu?

kızıla boyadım gözlerimin rengini...
bana bir türkü söyle...kıvranayım sancılarda...
geceleri bölünen her uykumu sana yar ediyorum...
yarılama yaşam süreni...yaralama kalbini...gördüm hala yüreğinden kan damlıyor...
bildiğim bir yer var...gözün kesiyor mu?

griye boyanan düşlerin hikmetinden sual olunur mu,kadırga kasvetiyle yamalarken gülüşleri?
sayfalarını arkasına alanlar,sağırdırlar tüm çirkin seslere.
kokusunu aldığım tümcelerin lezzetine sığınıyorum..
kelimeler bölücülüğünde aydınlanıyor kaburga cinayetleri.

zend asiliği değil oysa kelimelerin ucuna takılan...katledilen sevinçlerin kokusunu almıyor musun?
kemikleri kırık bir destan bu,kaç sezon olmuş yetim bırakılalı...
alçıya alınmayacak bir kırık bu pencerelerde sırlanan...

ansızın kesilen bileklerden akacak kanla bir resim yapsak kelimeler yerine,daha renkli olmaz mı günümüz?
yamaçsız korunaklara el değecek birazdan,yine ipini çekecek şeref yoksunları..uçurum kıyıları hiç bu kadar oksijene boyanmamıştı..kim kimin katili?
ötekilerim,pusulasını kaybetmedi henüz.

paranoid köprüler kurarsın,sancılarımın anahtarı olan..güç gelmez komşuluk sardunyalar toprak eskitince baharlarımda..istençlerini çerçeveletip sana cam bir fanusta yolluyorum.

ne çekiyorsun sır perdesini...beni gizleyemezsin,kelimelerle üstümü örtemezsin...
yabancı değilim ya anlasana aynalara...
kafası çatlamış bir adam var uzaklarda...
sözlerini teraziye koyarken kayıplarına bir çarpı atamayacak kadar korkak,geziyor kodlar aleminde...
lila rengi bir atom çekirdeği girmez ki düşlerine...devinmeee!

elini sel alsa çıkar canın bir yerinden eminim..belki gözlerinden(yazdıklarıma kör gözle baktığından) belki o çok saçmayalan dilinden,bir yerden elbet çıkacak bir gün..öfkeni ve anlamsız endişelerini kızartıyorum tavada..sonra soğuman için biraz akıllanabilmen için seni buzluğa bırakacağım..
aslında seni aynanın karşısında tutma cezasıda verebilirim bir süre..akrostiş gözlerine ne kadar dayanabilirsin ki aynadan?

yansımaların birleştiği o noktada tek kelime duyulsun ve o kelime silsin geçmişi.
_ben,senin günahlarının efendisi,sevaplarının kölesiyim._
vera,doğudan yansır tüm evrene.

suratını dağıtmaya geldin yine vera’nın.bıkmadın mı onu aynada lanetlemekten?düşüncelerinin arasında çürüyüşünü seyretmekten onur duyuyorsun.
dinle artık bırak seyretmeyi!
bir yıldız parlaklığında olabilir yansıması.göz ucu yitsin.
karanlıkta daha yetkin olabilir kelimelerin.
der ki:
beni kelimelerinle aydınlat,ışığınla değil.
herkesin yaptığını değil,kimsenin yapamadığını yap!

terleyen avuçlarımda kırmızı kar taneleri dans ediyor,biliyorum o istasyon yolunda yitrdim tüm gerçekleri...ama inadına yaşıyor o bilge yalnızlık.çarem yok.

yazarkasa...

yazarkasa...

_hiçbir şey ezbere yaşanmaz ve yaşanılmayan asla anlatılamaz,yaşanılanlarsa sadece koca bir hüzne boğulan koca susuşlar_
yüzünü çevirme vera!
inat,yüzünde duran en anlamlı ifade.

yaşadığımız konukluktan kim ayrıldıysa,sesi hâlâ kulaklarda..son tebessümler dudaklarının sağ tarafından asıldıysa da,onlar hep güzelken öldüler...katledilen çocukluğum gibi.

biliyorum aklında hala eprimiş sayfalar..ufku aynadan görünen saltanatlar..yamacına varmadan bir kentin hewsel bahçelerinde yayılan mis kokuyu oku..sana kıyılabilecek bir taraf sunsun diye...sende bakışlarından vur bir güvercini...neden farklı bir şey yüklensin ki sana..kıyısı yok benim memleketimin...bilirsin bir nehri var akan o kadar..onunda azalır suyu her yaz...bildiğimde kal...

yüreğinde gizlediğin madde seni kaçırtıyorsa,sen sadece kodlara tutun...saklı bahçelerde kaldığın süre,yüreğinde ilmek olur kendiliğinde..çaresi iki satır arası değil belki ama uzun bir yol bu hepimizin yürüdüğü..bir bakarsın öyle bir yangın çıkmış,çöllerde kalırsın bedevi yangınlarda...gizle kendini..eğer böyle ateşe su lazım değilse..gizle kendini...sen ki buhranları kasabi bir körpesin..yaşın yaşın çürümek marifetse buyur kıyı senin..tek bir çakıltaşı.

eksik şiirler var heybemde...bilsem ki bütün sancılar geçecek bitince o yüzden bitmese heybemde...bir tane kalsa hepsi silinse geçmişi vurmuş olur muyum vera?
ama ak bir kağıt var şu an metinsiz..imzalasam boş kağıdı,nereye katarlar beni övünçsüz.. her yol sapa değildir ama değil mi?ille de bahçeli bir ev vardır sonunda..perdelerine kelebekler konan,damından yağmur damlayan,kiremit ıslaklığında bir nefes alıyorum..gecikmiş bir çağrı olamaz mı bu, zamanlar gençliğime gelmişse...