vicdani ret

hümanist karşı çıkış.

ilk duydugumda vay vatan hainleri diye dusundugum, daha sonra detaylı dusundugumde bir tarafımın da desteklediği askerliği reddetme durumu.

şöyle ki; eğer ülkenin bana ihtiyacı varsa, ordunun askere ihtiyacı varsa, ya da en azından asker vazifesi yapılması gerekiyorsa ve bundan kacılıyorsa vatan haini yerinde bir tespit olabilir.

ancak diğer taraftan orduevlerinde paşa eşlerinin götünü toplamak üzere beni askere alacaklarsa vicdani ret bir hak olmalıdır. askeri vatan evladından ziyade adeta emrine verilmiş koleler olarak goren hiyerarşi varoldukça, vicdani ret de bir hak olarak kalmalıdır.

(bkz: profesyonel ordu)

tatlı su solcularından potansiyel eksi oy yeme başlığıdır.

genelde bazı insanların orduda görev yapmayı reddetmesiyle sonuclanan olaydır. kabullenmezler bu olayı çünkü.
amcamın albay olmasından mütevellit olayın tam olarak bir örnegine $ahit olmu$umdur.
kendisinin taburunda bir vicdani redci olmu$, bu adam kesinlikle asker olmayacagını belirterek ba$ kaldırmı$tır. onca konu$ma bo$a gider, ve adam hakaret sebebiyle askeri mahkemeye çıkarılır, vicdani red de buna tuz biber olur.
adam komutanlıgın elinde hapistir, olayın üzerinden 33 ay geçti, hala da vicdani retçidir.
inanmadıgın bir $eye elbette ki hizmet etmen beklenemez, ancak adam bunun böyle dertler açacagını bilseydi belki de yapardı 6 ay askerligini çıkardı çoktan.

oluyor böyle, herkeze aynı kalıba sokma dü$üncesi ba$tan yanlı$ zaten...

sadece türkiye ve azerbeycanın uygulamadığı haktır. insanlar, birilerini öldürmeye ve bunun eğitimini almaya zorlanamaz.

nedendir bilinmez ne zaman vicdani ret ile alakali birisi ile tarti$maya girsem, bireyin sesinden cok "yusuf yusuf" sesleri kaplar ortaligi. hani dese ki "yok arkada$, benim gotum yemiyor askere gitmeyi, vicdanla falan sifir alaka", yemin ederim anlarim kendisini, tamam derim korkmakta cok haklisin. ama kalkip birisi bana "benim dini inani$larim ve psikolojik durumum askeri egitim almaya elveri$li degil" dedigi zaman, bir de bunun uzerine "bu yuzden vicdani ret hakkimi kullanmak istiyorum" diye de eklerse elimdeki raki kadehini gotunden gotunden sokuveresim geliyor ki o yusuf yusuf seslerini raki kadehinin icerisindeki buz taneleri ile sogutabileyim.

vicdanı ret hakkı tanıyan ülkelerin, hemen hemen hepsinin avrupa birliği üyesi ülkeler olduğuna dikkat çekmek gerekir.

birlik birlik nidalarıyla götünü yaladığımız, dayattığı yasalarla boğazımızı sıkan, artık sıktıracak kemer bırakmayan bir avrupa birliğine girmek istiyor isek eninde sonunda böyle bir hakkı da kanunlarda tanımamızı isteyebilirler. şimdiden hayırlı uğurlu olsun demek gerekir ki yazıktır günahtır.

eski yüzyıllarda dedelerimiz 24 ay, 5-10 yıl askerlik yaparken bu tür hakları hiç düşünmemiştir. fakat şimdiki gençlik ise bırak 15 ayı, 6 ay yapmak için yalandan yere açık öğretim okuyarak askerlikten kaçmaktadırlar.

bunun sonucunda; sadece askerlikten kaçmak değil, yapılan istatiksel verilerde ise üniversite mezunlarının işsizlik oranlarını yükseltmektedir.

daha geniş bilgi için:

http://tr.wikipedia.org/wiki/vicdani_ret

askerlik mecburi olmaktan çıkarılmalı artık. vereceksin maaşı, profesyonelce öğreteceksin işi. al sana gerçekten düzenli ordu. 5 yahut 15 ay alıkoyup ayak işlerinden gayrı hiçbir şey yaptırmadığı topluluk devletin sırtında kamburdan öte bir şey değildir. devlete faydası yok ama zararı çoktur bu düzenin. kim adamaklıllı öğreniyor bu sürede askerliği? 500 profesyonel mi iş görür, 5000 ne yapacağını bilmez acemi mi?

kimse eline silah almak zorunda bırakılmamalıdır. vatan borcu mu?tamam olur da vatana borç anca öldürerek mi ödenir? iyi bir öğretmen, doktor, hukuk ya da bilim insanı olunca, vatanına fayda sağlayınca ödenmez mi? bu 5 aylık süreçte kendi dalında daha faydalı olmaz mı? illa dişe diş kana kan mı? bunun için can atan milyonlarcası var zaten. al onları. düşmanı dahi olsa bir cana kıyamayacak olanı neden sokuyorsun o buhrana? gözden kaçırdığım bir yan var mı? bence olabilecek en mantıklı düzen bu.

biçok arkadaşımın fikren benimsediği bir olaydır. bunun mantıklı sebeplerini de benim ağzımdan öğren sevgili bilgiç.

askerliğimi izmir gibi bir yerde yaptığım için çok şanslıyım diyebilirim. fakat yaptığıma askerlik denir mi bunu ve sistemi sizle rahat rahat tartışabilirim. tartışmadan önce şu ufak bilgiyi versem iyi olacak. burada amaç askeriyeyi tu kaka ilan etmek değil, belli başlı sıkıntıları ve arızaları irdelemek.

ben günde 9 saat nöbet tuttum, nöbetler esnasında da her türlü kaytarmanın ve yatışın zevkine varacak rahatlıkla 5 ayı tamamladım sevgili bilgiç. şimdi sorarım sana? biz, komutanlar tarafından "doğudaki askerle aynı şartlardasın" ortamını yaşamadık. teröristle karşılaşmayacağımız baştan belliydi, herşey "vatan" içindi ne de olsa. bu mu sevgili bilgiç askerlik? üstelik birçok karakolda, alayda taburda bile benim bulunduğum yerdeki gibi güvensiz ve saldırıya açıksın.

esasında doğarken bile eşit doğmuyosun sen, buna karşı çıkmak için kıçımızı kaldırıyor muyuz ki elin herifi "ben kurşun sıkmak istemiyorum" dediğinde celalleniyoruz?


hem "vatan millet sakarya hobaa" diyenleri de gördüm bilgiç. silah sıkamayışlarını, g3 gibi geri tepmenin minimize edilmiş olduğu bir silahla elmacık kemiğini morartan nice salak gördüm ben bilgiç. silah söküp takamayıp zamanını taşak yaymakla geçirenleri de. vicdani ret istemişiz çok mu bilgiç?


ben gittiğim halde vicdanım elvermedi bazı şeylere. onları da anlatmayım bende kalsın. şimdi düşün. atalarımız bize bu vatanı savaşarak bıraktı, karşılığı bu eşitsizliği devam ettirmek mi olmalı sevgili bilgiç? artık cepheye sürülecek mermiye zarar gelmesin diye örten; bebeğini kundağından çıkaran yüce analarınki gibi kararlılığını ortaya koyanlar yok başımızda sevgili bilgiç. kolpalar var, senin kanını emenler var. apoleti makamı mevkiyi gördüğünde götü kalkanlar, kendilerini peygamber sananlar var. iyi insanlar yok mu? görevini en iyi şekilde yapanlar. var tabi olmaz mı. ama inan bana o iyilerin de benim gibi bu sistem eleştirisini hergün lanet ede ede yaptıklarından eminim.


ben tamamen retçilerle aynı düşünmesem bile bu sistemsel saçmalığa ve yavşaklığa uyuz oluyorum. yani devreciliğin biri bin parayken, komutanın değil sistemi yönlendiren güçlerin sözü daha baskınken sen ister 5 ay ister 55 ay git esas duruşa geç bilgiç. reva mı bu geleceksiz kalan insanlara? reva mı bu karanlıkta bırakılmaya zorlananlara? sana, bana?


bir konunun altını çizmekte fayda var. iki kuzenimden biri ağrı doğubeyazıtta, öteki patnosta yaptı askerliği ve döndükten sonra saykoya bağladılar. hayatta yapabilecekleri güzel şeyler olduğu kanısını taşımıyolar artık. zaten vicdanları da reddetti bu kolpa hayatı yaşamayı. şu bayrak altında huzurlu yaşamamızı bize haram edenleri reddedemeyip onun goygoyculuğunu yapanlarda vicdan, ar, namus var mı ki sevgili bilgiç, "ben silah tutmam" diyenleri yargılıyoruz kendimizce?

hukuki ret haline gelmesi gereken olaydır. isteyen gitsin isteyen gitmesin. gidenlere maaş bağlansın vs... ayrı bi dert amk askerlik.

insanın en doğal hakkıdır. 18. yüzyıldan beri birçok ülke askerliği bir zorunluluk olarak değil, gönüllük esasına dayalı bir uygulama olarak görüyor. "insan öldürmek" denen şey ciddi bir şeydir, düşman olsun, o olsun bu olsun. bunun doğruluğunu ya da yanlışlığını tartışmıyorum, kavramın kendisinden söz ediyorum şuanda. evet vatanı korumak gereklidir, evet şu düzende elbette ki birileri asker olacak, öldürecek ve öldürülecektir. ama hiçbir kimse, yasa ya da kural birini öldürmeye ya da ölmeye mahkum etmemelidir. askerlik denen şey, özellikle de savaş zamanında, insan pskilojisine çok ciddi zararlar vermekte, bu da bir gerçek. buna rağmen gitmek isteyen gider, eline silah alır ve ne gerekiyorsa onu yapar. ama bunu yapmak istememek de o kadar doğal ki. insanlar ölüyor doğuda, peki ne uğruna? askeri hareketler devam ediyor yıllardır, daha yirmili yaşlarında kaç insan ölüp gidiyor, cenazelerinde sloganlar atılıyor aileleri vatan uğruna öldü diye kendilerini avutuyor..ama değişen bir şey yok, sadece bu. yıllardır bu sorunu çözemeyen aciz bir devlet var, askerlerini canlı hedef olarak kullanan kafayı yemiş komutanlar var, yanlış yerlere yerleştilen mayınlar gibi aptal hatalardan ölen insanlar var..gidip düşmanla çatışmak değil sadece askerlik, ne yazık ki biraz önce saymış olduğum gibi gerçekler de var. çok açık söylüyorum, ben olsam oğlumu bile bile ölüme göndermem, gönderemem, daha doğrusu göndermek istemem. ama yapacak bir şey yok. vicdani rettini açıklamak ise ayrı bir cesaret gerektiren bir şey zaten..ne olursa olsun bu hak tanınmalıdır insanlara, her birey askerliğe gidip gitmeme konusunda kendi hür iradesiyle karar verebilmelidir. kaldı ki bir önceki girdide belirtilen hukuki ret gerçekten de mantıklı bir uygulama olacaktır, maaş bağlanması, erken emeklilik vs. bir de bazı ülkelerde askere gitmek istemeyen vatandaşlara devlet zorunlu kamu hizmeti görevi verir, bunu da reddedenlere ise “total ret”çi denir.

avrupa birliginin gotunu yalamak adina yakinda anayasada bir madde olarak bulunursa zerre $a$mam, $a$irmam. boyle bir durum yasalla$irsa bugune kadar doguda $ehit du$en askerlerimizin sizlayan kemiklerinin vidani muhasebesini kim nasil yapar, onu da du$unseler bari.

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/19252835.asp

yalan olmustur. ba$bakan hukumetin gundeminde asla boyle bir $ey olmadigini, boyle bir $eye de asla musade etmeyeceklerini acikladi.

para ver para beleşe sıvışmak yok öyle... dedi devletlüler..

bedelli ile vicdani ret arasındaki tek fark para değil mi?

16 ay - mehmetçik
6 ay kısa dönem - mehmet
bedelli - mehmet bey
vicdani red - memoş

bazı şeylerde vicdani ret diye bir şey olmaz örneğin vatan borcunda