uzay boşluğunda sevişmek

uçurumdan düşerken otuz bir çekmeye çalışmak gibi birşey.

ünlü filozof ismail yk’dan bir alıntı ile bu konudaki fikrimi belirteyim;

(bkz: allah belanı versin)

ve öyle sanıyorum ki sadece bir hayal olarak kalacak. belki o zaman daha güzel olur..

oturmuş akşama doğru yapmam gerekenleri düşünürken nereden çıktıysa, artık bilemiyorum bağışlamak istiyorum hayal gücümün yarısını, gözlerimin önünde böyle birdenbire beliriveren bir sahne. sonra bi düşündüm de harbiden süper ya. yerçekimi yok, yorulmak yok, giyinmek yok, soyunmak yok. bu olsa gerek uçmak..

not : bu entryi yazıp, daha kaydetmeden bişey okumaya dalmışım. bi kaç dakika sonra tekrar görüp okuduğumda ise şöyle dedim : ohh$$

edit : ya bi daha düşündüm de..hava da yok. öyle kışın 9 kat giydirilmiş çocuklar gibi kolları iki yana açık astronot kıyafetleriyle insan sarılamaz bile yaa..

yerçekimi kuvvetini hissetmeden sevişmek olabilir.olay yer çekimini hissetmemekse mekikde gayet gerçekleştirilebilir.yok bir yanımızda da yıldızlar olsun diyorsanız sevişirken mekiğin penceresinden yıldızlar izlenebilir.

(bkz: yatak odasının suyumu çıktı)

(ara: sevişmek)

(bkz: sevişiyoruz ama neden hala yerçekimi var)