two suns in the sunset

dikiz aynamda güneş alçalıyor
batarak ardında yoldaki köprülerin
ve ben düşünüyorum tüm güzel şeyleri
tamamlamadan yarım bıraktığımız
ve acısını çekiyorum önsezilerin
doğruluyorum şüpheleri
soykırımın geleceğine dair

mantarı tutan paslı tel
öfkeyi içinde saklayan
kopuyor
ve birden bire gündüz oluyor yeniden
güneş doğuda
gün bitmiş olduğu halde
gün batımında iki güneş
hmmmmmmmmm
yoksa insan ırkının sonu mu bu?

frenlerin kilitlendiği andaki gibi
ve büyük bir kamyona doğru kaydığın
uzatıyorsun bu donmuş anları korkun ile
ve bir daha hiç duyamayacaksın onların sesini
ve bir daha göremeyeceksin onların yüzlerini
başvurmayacaksın yasalara bundan sonra

ve ön cam erirken
gözyaşlarım buharlaşıyor
geride yalnızca kömür bırakarak savunma için
en sonunda anlıyorum
duygularını seçkinlerin
küller ve elmaslar
düşman ve dost
hepimiz eşittik en sonunda

pink floyd - the final cut albümünden.

two suns in the sunset (waters)

in my rear view mirror the sun is going down
sinking behind bridges in the road
and i think of all the good things
that we have left undone
and i suffer premonitions
confirm suspicions
of the holocaust to come.

the wire that holds the cork
that keeps the anger in
gives way
and suddenly it’s day again.
the sun is in the east
even though the day is done.
two suns in the sunset
hmmmmmmmmmm
could be the human race is run.

like the moment when the brakes lock
and you slide towards the big truck
"oh no!"
"[scream] daddy, daddy!"
you stretch the frozen moments with your fear.
and you’ll never hear their voices
and you’ll never see their faces
you have no recourse to the law anymore.

and as the windshield melts
my tears evaporate
leaving only charcoal to defend.
finally i understand the feelings of the few.
ashes and diamonds
foe and friend
we were all equal in the end.

"...and now the weather. tomorrow will be cloudy with scattered showers
spreading from the east ... with an expected high of 4000 degrees
celsius"