storie di ordinaria follia

hiç $ansı kalmadığını hipodromda geçirilen kötü bir gün sonrasında eve geldiğinde anlar
insan; çoraplar le$, cepte iki-üç buru$uk dolar, mucizenin asla gelmeyeceğinin bilincinde, ve en kötüsü, son ko$uda keriz gibi onbir numaralı ata nasıl oynadığını dü$ünüp durursun, kazanamayacağını bile bile, 2/9 ile günün en büyük keriz tuzağı, yılların birikimini hiçe sayarak on dolarlık gi$eye gitmi$ ve kir saçlı gi$eciye, "onbire iki ganyan!" demi$sin ve gi$eci sana yine "onbir mi?" diye sormu$ yanlı$ bir ata her oynadığında yaptigi gibi.

hangi atlarin kazanacagini bilmez ama hangi atlarin kesin kaybedecegini iyi bilir ve ba$ını sallayıp sallayıp yirmiliği almı$, sonra dı$arı çıkıp, o köpeğin sonuncu gelisini izlemek, hiçbir çaba göstermeksizin, beynin, "hay .mina koyayım, aklımı kaçırmı$ olmalıyım," derken o köpegin haylaz haylaz gezini$ini izlemek.

hipodroma yıllarını vermi$ bir dostumla konu$tum bu meseleyi, o da birçok kez aynı $eyi yapmı$, buna "ölüm isteği" diyor, ki hayli bayat, esniyoruz artik bu saptamayı duyduğumuzda, ama tuhaf bir $ekilde hâlâ geçerli bir yani var. ko$ular ilerledikçe insan sıkılıp oyunu olduğu gibi küpe$teden denize fırlatmak istiyor, kazanırken de kapılıyor insan bu hisse kaybederken de, sonra gelsin yanlı$ bahisler, ama bana kalırsa, daha ciddi bir sorun aslinda ba$ka bir yerde olma arzusu -bir koltuğa oturup faulkner okumak ya da çocuğunuzun boya kalemleri ile resim yapmaktır istediğiniz, hipodrom bir i$’tir sonuçta,
hem de hayli güç bir i$. bu duyguya kapılmı$sam ve formumdaysam hipodromu terk ederim; bu duyguya kapılmı$sam ve formumda değilsem yanlı$ atlara oynamaya ba$larım, insanın idrak etmesi gereken bir diğer $ey de ne olursa olsun kazanmanın zor olduğudur; kaybetmekse çok kolay. büyük amerikan kaybedeni olmak i$ değildir -herkes yapabilir; nerdeyse herkes yapıyor zaten.


demi$; bu kitapta amca.

charles bukowski kitabıdır. ayrıca 1981 yılında filmi de çekilmi$tir.