sokak ortasında düşmek

yahu sevgili okur çocukken insan düşer, hadi kışın karlı yolda düşer, ne bileyim kaldırım bozuktur düşer de düz yolda da düşülmez sanki ya. ben düştüm hem de çok güzel bir şekilde. yemin ederim en son bu denli acı çektiğimi hatırlamıyorum. herhalde 6 yaşında falan bu kadar pis düşmüşümdür. hani zaten artık küçükken yaptığım salaklıklar kayıtlarda mevcutken bir de 26 yaşımdakiler kayıtlara geçsin diyorum.

ilk düşüşüm bir cuma günü gerçekleşmişti, tatildeydik yani resmi tatil dolayısıyla çalışmıyorduk ve ben kendimi kuaföre atmıştım. zaten tatilde olmanın verdiği sarhoşluk hakimken bünyemde, üzerine bir de süper bir masajın etkisi de eklenince, bendeki alıklığa hiç atıfta bulunmuyorum bile, evimin sokağında bir güzel düştüm iki dizimin üzerine. arnavut kaldırımlarını çok seven bana kaldırımın attığı kazığa bak hele. dizlerim pek güzel hasar aldı, 15 gün sürdü yaraların kapanması. esasen düşmemin sebebi komşunun yaşına başına bakmadan, üstelik bahçe kapısının kapalı olmasına rağmen havlayıp beni korkutan miskin köpeği. o gün korkutamadı gerçi. ben ondan önce davranıp kendimi çoktan sokağın trafiğe kapalı olan arnavut kaldırımlı tarafına atmıştım. baya atmışım ki terliğim kayıp düştüm ve dizleri heba ettim.

üstünden 15 gün geçti geçmedi ki bu defa daha ortalık bir yerde, bir restoranın önünde düştüm. gerçi geceydi ama hem restoran çok kalabalıktı hem de cadde. off allah’ım nasıl rezillikti. bi elinde sigara, bi elinde telefon yürümeye çalışırsan olacağı bu. üstelik üzerimde elbise olduğu için yeni kurtulduğum yaralar bir güzel tazelendi.

ee kime ne bundan? elbise giymeyi seven, bol bol takım elbise giymek durumunda kalan bir insansanız bakın hanımlar önünüze. dalmayın. güzel bacaklarınıza zeval gelmesin yani. sonra hem acı çekiyorsunuz hem de yaralar kapanan kadar etek giymekten alıkonuyorsunuz. ya da ben gibi aldırmayıp etek giyerseniz de insanların dizlerinize bakmasına gıcık oluyorsunuz. işte böyle. haydin kalın sağlıcakla.