ezginin günlüğü’nün ebruli albümünde hüzünlü bir şarkı buna birde ahmet telli’den şu not düşülebilir; gitme, gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da gider..
yalnızlık senin o konuşkan kuşun
hani hep duvarlara anlattığın
hapislerden kalma
sürgünlerden
yalnızlık senin o konuşkan kuşun
bulutlar taşıdığın yakut sürahide
begonyalar büyüten eski alışkanlık
yalnızlık senin o konuşkan kuşun
kırk kapıdan geçmiş kırk kilitten
yaralı, dili lâl, kanadı kırık
vurulmuş başında bir yokuşun.
kuslar da gitti
bi kitap adı.hazırlıkta sınav olacak diye zorla okutturmuslardı bize. kitap okumayı zaten sevmezdim bunu okudum nefret ettim.(bkz: ıkın ıkın bitmiyor)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?