köpeğin kendi kuyrugünü kovalamasi

gundelik yasamımızın ozetidir aslında; bir kopegin kuyrugunu kovalaması gibi gecer gunlerimiz. vaat edilmisi uman gozler ile kosarız hayallerimizin pesinden, bir kopegin kuyrugunun pesinden kosması misali.

koleyizdir bilmeden, koleligimizi yasarız onumuze sunulmus secenekleri secerek, kimisi kader der kimisi yasam ama bir kabullenmslik hali ile kosarız seceneklerin pesinden.

duzene tabi oluruz, sanki duzensizlik gormusuz gibi, gormedigimiz seyden korkarız, zaten korkularımızın sebebide tam olarak bu degil midir? tam olarak korkamyız mı her seyden sırf sartlanmısız sırf oyle ogretilmis diye?

asklarımız, zevklerimiz, begendiklerimiz ve begenmediklerimiz hepsi tercihmis gibi gozukur bilmeyiz yada bilmemezlikten geliriz bunların onceden onumuze konulmus butunun parcaları oldugunu.

sonra bakarız bir kopege ve guleriz, evet kopek kuyrugunu kovalıyordur; ulasması bir o kadar zor, ulasması bir o kadar anlamsız olanı koavalıyordur, suursuz bir sartlanmıslıgın obsesif bir izdusumu der geceriz belki kendi pisligimizi goz ardı ederek, bir pislik varsa en fazla nasibini almıs olan adem ogludur bilmeyiz bunu yasarız bahsedilmis olanı sonrsında...

kedinin kendi kuyruğunu kovalaması kadar doğal karşılanması gereken eylemdir.

etrafinda cilginlar gibi donmesini gerektirir. kopek yalnizca yakaladigi zaman anlar kendi kuyrugu oldugunu.

ps: ba$likta her kelime k ile ba$liyor dikkatimi cekti belirtmeden edemedim.

edit: yapicagim tanima sokayim afedersiniz.