kimsem kalmamisti artık uzagimda

son yolculuğumdu benim,
ağır ağır götürüyorlardı,
mutluydum.
sevenlerimin omuzlarındaydım çünkü,
ve mezarlık,
son yatağım, sonsuz uykum.

yakınım pusa batmaktaydı uzun zamandır
üstelik
kimsem kalmamıştı uzağımda
...
halbuki
uzak istasyonlara yollanmak üzere satırlar biriktirmiştim avcumda
boğazımın biraz altında
çılgınlık nöbetleri geçiren çığlıklar vardı
nefes şeklinde kamufle olurlardı atmosfere
ben soluklanırdım
şehri bir serserilik sarardı
nabzımda değil
tam da o nefesimde atardı dünya
...
uzun bir zaman öncesinde kelimeleri de incitmiştim
yine de yakamdan düşmüyordu
bu delilik nöbetlerim
...
yakınım
miladını anımsamadığım bir andan beri sis içerisindeydi
göz gözü görmüyordu
zincirleme kazalar oluyordu sigara dumanında
...
artık hangi geometriye sahip çıkabilirdi ruhum bilmiyorum
olmayan telefonklübelerinden dünyalar arası hatlar çeviriyordum
üstelik kimsem kalmamıştı artık uzağımda
hep yanlış numaraya düşüyordum