insan büyüdükçe yok olan şeyler

çocukluk yıllarında olup da yaş ilerledikçe insanın hayatında gittikçe azalan şeylerdir.
(bkz: mutluluk)
(bkz: huzur)
(bkz: güven)

(bkz: balonlar)
(bkz: çocuk sesleri çıkarmak)
(bkz: masumiyet)
(bkz: biz büyüdük ve kirlendi dünya)

(bkz: insan buyudukce kuculen seyler)

<bkz heyecan>

hayaller...

kucuklugumuz.

herşeye kıkırdama potansiyeli...

iktidar.
(bkz: iktidarsızlık)

çıkarsız aşk.

pembe düşler.

kendi cinslerine olan guveni.

şaşırma güdüsü gitgide azalır bu da soru sorma ihtiyacının dolayısıyla "öğrenme"nin azalmasına sebep olur.

sofi nin dünyası adlı kitapta bunu şöyle açıklar: (cümleleri tam hatırlayamadığımdan ufak değişikler olacak)

-çocuklar şaşırma kabiliyeti en üst düzeyde olanlardır. annesi elektrik süpürgesi kullanırken ne kadar şaşırıyorsa yemek masasında babası çorbasını yudumlarken yavaş yavaş havalansa tavana yükselse yine o kadar şaşıracaktır, çünkü ikisini de ilk kez görüyodur onun için bu ikisi arasında bir fark yoktur. yani çocukların öğrenme istekleri yüksek olduğundan şaşırma duyuları da son derece yüksektir.

bazıları için saçlar.

türkiye şartlarında ve şehirde yaşayanlar için, meyvesini koparmak için okulu ektiğiniz ağaçlar, balık tutmak için girdiğiniz temiz akan nehirler kısacası doğup büyüdüğünüz yer.

(bkz: sivilceler)
(bkz: siyah noktalar)
(bkz: kokosluk)

macuncu, arzuhalci, fırıldak satıcısı, el süpürgecisi, siyah önlükler, esansçı, horoz şeker, takla atan hokkabaz satıcısı, kaymaklı silivri yoğurtçusu vs vs...

kuyrugum..

önyargıları.

(bkz: timüs bezi)
(bkz: fontanel)

saflık