gulyabani

aylin aslim fenomeni enteresan. sarkilarin bir kismi gercekten cok iyi olmasina ragmen toplamda tatmin edici olmayan bir ilk albumu vardi. yillar icinde, aylin muhtemelen sattigindan cok daha fazla ilgi uyandirdi; sut’le, konserlerle, festivallerle. aralarinda benim de bulundugum bir kitle ikinci albume kadar beklemeyi secti, endustrinin iyi bildigi ama herkesin goremedigi bir yetenegi mi vardi onun, yoksa ilk albumunde yaptiklari zaten onun ust limiti miydi? sanirim "gulyabani" en azindan ikinci gorusun iflasi oluyor. gercekten guzel sarkilar var burada. eger biraz huysuzluk edip ’ben kalendermesrebim’ veya ’gelinlik sarhoslugu (bana ne)’ gibi sarkilarin varliginin ticari bir ’biraz da buradan olsun’ niyeti tasidigini dusunmezseniz gayet tutarli da. ha, ben de yapmadim degil o huysuzlugu. sadece ucer sarkida calmis olan ayse ozgumus ve ayca sarigul’un sadece durusu tamamlamak icin one cikartildigini dusunmeden edemiyorum. evet, aylin aslim ve tayfasi konserler icin gecerli ama kapakta ve sahnede daha sik durmalari tek sebep olmamali. belki de bu sarkilari once sahnede, sonra albumde dinlememeliydim. zira aylin aslim ve tayfasi’nin ’ben kalendermesrebim’, ’kayip kizlar’ ve albumun en harika sarkisi ’hadi buyur’u konserde calislari ile albumdeki halleri arasinda cok buyuk farklar var. bulutsuzluk ozlemi’nden tanidigimiz sunay ozgur’un varliginda tam tersi olmaliydi halbuki, degil mi? bardagin dolu tarafina da bakalim, ’hadi buyur’daki chrissie hynde, ’boyledir bu isler’deki polly jean harvey nefesleri heyecan verici, ’guldunya’daki ofke aci verecek kadar icten, ’oldugun gibi’ ortacgil sarkilari kadar yumusak ve bir o kadar samimi. sarkilar da o kadar akici ki, albumu calmaya basladiktan sonra 8. sarkiya nasil geldigini anlamiyorsunuz. bir yandan sebnem-ozlem ikilisi disinda etki yaratamamis kadin rock muzigi icin de onem sahibi olduguna dikkat etmek gerek.