eskiden cep telefonu mu vardı

dönem dönem gündeme gelen sorulardandır.

evet yoktu. yoktu da,biz ne bok yiyorduk lan o zaman?
hatırlamıyorum.
aksi gibi kimse kimseyi de ekmezdi o vakitler...

(bkz: hey gidi)

su an dusundukce cok tuhaf gelen aliskanliklari hatirlatan soru cumlesi.
iki kisi ev telefonunda konusur anlasir, belli saatte belli yerde bulusma karari alir. devir eski devirdir, trafik oyle simdiki gibi degildir, herkes vaktinde gelir bulusmaya. simdilerde ise beklenen kisi 5 dk gecikince, telefona sarilir olduk, beklemeye tahammul kalmadi sanki. aslinda ozel hayat da pek kalmadi; sadece 1 gun telefonu almadan evden cikince ortalik ayaga kalkar oldu, millette bir telas bir telas, bir endise! "yaa nooluyosunuz? eskiden cep telefonu mu vardi?" diye sorasi geliyor insanin.

gene de iyidir sanki cep telefonu, luks degil ihtiyac olmustur artik hayatimizda.

"evet, vardı!" dedirten başlık.
biz, yani nesil yazarlar adına konuşuyorum.

kimsenin eve beş dakika geç kalınca çığım çığım cep telefonunuzu çaldırmadığı günlerdi.

cep telefonu kullanmamıza rağmen sabah servise binerken oluşan yanlış anlaşılmalara ve buluşma esnasında yaşanan kargaşalar sonucunda sarfettiğim bıkkınlık cümlesi.
artık insanlar o kadar alıştılar ki bu meretin varlığına ,varlığına rağmen aptallaşıyorlar.nedir bu rahatlık anlayamıyorum.ve nefret ederek soruyorum beceriksiz zavallılara:
eskiden cep telefonu mu vardı?

güvercin vardı onun yerine.

bir de

(bkz: soru mahiyetinde başlık)