darağacında üç fidan

aslı ’darağacında üç fidan’ olup, nihat behram’ın büyük bir cesaret gösterip yazdığı kitaptır. kitabı her elime alışımda ağladığımı hatırlıyorum.

ayrıca okuduktan sonra bu şiiri yazmama sebep olan kitap:

biz kolay yaşıyoruz;
normal ve sıradan

sıradan bir sebeple öleceğiz
sıradan bir yere gömüleceğiz
hiç bir insan tarafından,
hatırlanmadan.

eğer bir sebepten yanarsam
o ne olur bilir misin?

bir deniz gezmiş,
bir yusuf aslan,
bir hüseyin inan,
olamadan,
göçmekten,
bu dünyadan.

onlar ki,
unutulmayacak yüzlerin
en çok etkileyenleri belki beni.

onlar ki,
kuru toprağa
kan damlatmış
cesur gençlerden
en çok ağlatanları belki beni.

onlar ki,
bir çınarın,
üç dalı sanki.

bilir misin deniz’im,
yusuf’um
hüseyin’im..?

bilir misin,
ne çiçekler açtı,
ne meyveler verdi
çınarının bebekleri?

bir kişinin ölümü,
bin kişinin yüreğinden
ne çok parça koparır...


siz 1 bedende,
tek bir amaç için birleşmiş
3 büyük adamsınız.

o kadar büyüksünüz ki,
iziniz,
ne dün geçti,
ne bugün,
ne de yarın geçecek.

söz veriyorum ki,
sözleriniz,
her devrimcinin kalp atışlarında,
sonun sonsuzluğuna dek
yinelenecek!

ve işte bu sefer,
işte bu son sefer,
düşman,
kahkahalar olmadan,
kan akmadan,
defnedilecek.
hiç bir iz,
hiç bir küçük iz bile bırakmadan...

edit: "inanılan" yıllardan yadigâr, vuh -dönüş izni istiyorum.