cinler

her ne kadar var olduguna inanmasam da,cin denen biciminin, arkadaslari ile bir insan tarafindan evin karanlik bodrumunda goruldugunde , goren insanin cigliklarla telaffuz edecegi kisi veya kurumlar.

var olduguna inandiğim metafizik canlilardir.

dostoyevski’nin ecinniler mi cinler mi olduğunu anlayamadığım, cinler adıyla okumuş olduğum romanı. biri bu konuya açıklık getirsin lütfen.

ha roman güzel... elimdeki parçalanmış ve defalarca bantlanmış eserden aklımda kalan yoğun bir karmaşa... bu kitabı ilk okuyuşum nietzsche okumalarından sonraydı. bu yüzden "nihilist" diye anılan kişinin dostoyevski tarafından pek tutulmamasını farketmemle (nietzsche’nin de o dönemler nihilist olduğunu sanıyordum ve dostoyevski’den etkilendiğini biliyordum) kafam epey karışmıştı. sonradan nietzsche’nin de varoluşçu olduğunu farkedebilmemle (bilmiyorum belki de yanlıştır) rahatsızlıklarım ve yanlış anlamalarım son buldu... bu kitabı ilk okuyuşumda rahat okuyamadığımdan -romanın yoğun karmaşasıyla benim kafa karışıklığım ve bilgisizliğim birleşince- garip bir tat bırakmıştı.

dostoyevski’nin geleceği avrupa’da görenlere kızdığını hepten biliyoruz. bu kitapta da bunun bir yansıması var elbette... romanı derin yapan, sadece belli şeylerden bahsetmesi değil, kavrayışıdır. klasik olmasının sebebi de tamamen bu kavrayıştır. klasiklerin yazarları belki her zaman haklı değildirler, fakat okunmalıdırlar. roman sevmeseniz bile...

dostoyevski'nin en az suç ve ceza'sı kadar okunması gereken yapıtı. stavrogin ve kirilov'a dikkat.