bayramlar değişmedi biz buyuduk

eskiden: arife günü anne-baba çocuğun elinden tutar, çarşıya çıkılırdı.

bayramlıklar alınırdı. anne çalışıyorsa ev temizliği muhtemelen bu güne bırakılırdı.

o bayramlıklar eve gelince hemen giyilirdi, azar işitilirdi. onlar yarın giyilmeliydi.

bayram gelirdi.

harçlık alınır, bayramlaşılırdı. eller öpülürdü. gelen gidenle hasret giderilirdi.

bayramın son günü dersler akla gelirdi. güzel bayramın bitişi hem hüzünlendirir, hem hafiften koyardı.

şimdi: bayramlıklar akla gelmez, güzel bi giysi görüldüğü zaman, anın önemine bakmaksızın alınır. bayram gelir, veletlere harçlık verilir, el öptürülür.

bayramlaşılır.

gelen giden yüzünden popo koltuk görmez, kahve yapılır mütemadiyen.

bayramın son günü de öyle hiçbir şey akla gelmez, yorgunluktan patlamış vaziyette yarı hüzünlü yarı mutlu bitirilir ritüel.

bayramlar değişmedi hiç, biz büyüdük yalnızca.
değişen tek şey biziz.
çocuk olmak vardı.

nerede o eski bayramlar cümlesini ısrarla bana söylettiren başlıktır kendisi.

büyüdüğümü hatırlatan ve doğal olarak sinirlerimi bozan başlıktır.

artık el öpüp para alamama durumunun sebebini açıklayan cümle

eski bayramlara duyulan özlem cümlesi gibi duruyor olsa da çocukluga ve çocukken aldıgımız tada duyulan özlemdir,bayramların eski huzurunu ruhumuzda hissedemedigimizin göstergesidir.

(bkz: biz buyuduk ve kirlendi dunya)

edit otesi: soyle kı; ıster ınanın ıster ınanmayın ademoglu kendınce gelısıyor ve ılerleme kaydedıyor, yanı hayattan beklentileri ve algılamalrı degısıyor, yanı suan aktıf konumda olan ademoglundan bır oncekı versıyon bayramlarda aıle zıyaretlerını tercıh ederken suan pıyasada olan versıyon ’’modern’’ calısma yasamının getırdıgı yorgunluktan kurtulma fırsatı olarak goruyor bayramları ve bayram tatıllerını.