ayten

1. ay yuzlu.
2. teni beyaz ve parlak olan.
3. guzel vucutlu.

şiirin kahramanı;

ben bir ayten’dir tutturmuşum
oh ne iyi
ayten’li içkiler içip
sarhoş oluyorum ne güzel
hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin
biraz ayten sürüyorum güzelleşiyor
şarkılar söylüyorum şiirler yazıyorum
ayten üstüne
saatim her zaman ayten’e beş var
ya da ayten’i beş geçiyor
ne yana baksam gördüğüm o
gözümü yumsam aklımdan ayten geçiyor
bana sorarsanız mevsimlerden aytendeyiz
günlerden aytenertesidir
odur gün gün beni yaşatan
onun kokusu sarmıştır sokakları
onun gözleridir şafakta gördüğüm
akşam kızıllığında onun dudakları
başka kadını övmeyin yanımda gücenirim
ayten’i övecekseniz ne ala, oturabilirsiniz
bir kadehte sizinle içeriz ayten’li iki laf ederiz
onu siz de seversiniz benim gibi
ama yağma yok
ayten’i size bırakmam
alın tek kat elbisemi size vereyim
cebimde bir on liram var
onu da alın gerekirse
ben ayten’i düşünürüm, üşümem
üç kere adını tekrarlarım, karnım doyar
parasızlık da bir şey mi
ölüm bile kötü değil
aytensizlik kadar
ona uğramayan gemiler batsın
ondan geçmeyen trenler devrilsin
onu sevmeyen yürek taş kesilsin
kapansın onu görmeyen gözler
onu övmeyen diller kurusun
iki kere iki dört elde var ayten
bundan böyle dünyada
aşkın adı ayten olsun

ümit yaşar oğuzcan

(bkz: saçmalama ayten çocuk olmaz götten)

ismine kafiyeli cumleler kurulan bir hanim kizimiz.

(bkz: korkma ayten cocuk olmaz gotten)

edebi milletiz $erefsizim.

(bkz: anten)