hepimizhiciz

filmin hapishanede geçmesiyle zaten hüzün kokan ve o ortamda büyümek zorunda kalan küçük bir çocuğun iç burkan hikayesi.
unutulmayan türk filmleri arasındaki yerini almış, umuda yapılan yolculuğu en güzel anlatan film.

evi terk etmek, okulu terk etmek, bir şehri terk etmek, sevgiliyi terk etmek....

hepsinin yokluğuna bir şekilde alışır da insan; kendi yüreğini terk ettiğinde kendi siluetine alışabilir mi bilinmez...

kimliksiz düşlerin peşinden koşan dağınık nidaların kulakta uğuldayışı istanbul.

kimisi kendini korumak için silah alıyor, kimisi hayran olduğu için. herkesin kendince geçerli bir bahanesi var yani. bu arada en dangalaklarını da unutmamak lazım; avlanmak için silahlananlar. masum bir hayvanı öldürmekten zevk alan insanın nasıl bir bahanesi olabilir? anlamıyorum, asla da anlamayacağım.

sokakta küçücük çocuklar ellerinde silahlarla yoldan geçenlere ateş ediyor, öldürüyor, silah sevdasıyla büyüyor. bugün ellerindeki silahlar oyuncak, yarın gerçeğine sahip olacaklar, bugün yalancıktan öldürüyorlar yarın gerçekten öldürecekler. askerde ellerinde silahlarla gururla poz verecekler, yok ge üç kullandım askerde yok keleşle ateş ettim diye kafa ütüleyecekler bilinçsizce.

birde sevinip veya sarhoş olup veya hiç nedensiz havaya ateş edenler var ki onların beyinsiz olduğuna adım gibi eminim.
yani kanımca insanlar ya içgüdüsel ya da beyinsizliklerinden silahlanma ihtiyacı duyuyorlar. böyle bir zevk olabilir mi?

peki hükümet ne yapıyor? hiçbir şey.. sayın süper ötesi kişilik, hiper karizma, bir numara, bilgi ambarı, zeka yumağı, adaletin ve kalkınmanın garantisi başbakanımız hiçbir yasaya gerek duymadığını toplumsal bilinçlenmeyle(bak sen!) bu sorunun hallolacağını düşünmekte.. zaten havaya ateş eden milletvekillerini koruyan bir başbakandan ne beklenir ki? bir silahta o alsın eline basına verdiği demeçleri, özelleştirmeden cebe inen paraları, iktidarının başarılarını(!) kutlasın...

türkiye de her yıl 3 bin kişi bilinçsiz bireysel kullanılan silahlarla ölüyor.
buna dur demek için,
savaşların insan kaynağı olan silahları durduralım.
ölümlerin insan kaynaklarını kurutalım.
silahlanmalara silahlara tepki gösterelim!

aşk, gerçeğin aynaya yansımasıdır....
bir yansıma ne kadar yanıltırsa o kadar aşktır adı....

var mıdır?
dev aynasından bakmadığımız sürece belki de var...

herşeyin içinde bir hiç.

korkularından tanrı yaratan, umutlarından iktidarlara köle olan bir canlı türü...

siz, her dakika açlıktan kaç kişi ölüyor düşünmezsiniz....
her an kaç ev ekmek kavgasına düşer, kaç çocuk aç uyur....
kaç hanede aş pişmez, kaç aile evsizdir umrunuzda bile değil....

siz, her gece karnınız tok, sırtınız pek yatağınıza yatarken; kaç çocuk sokaklarda bir kuytu arar...
kaç insan çöpten medet umar görmezden gelirsiniz....

siz, sıcacık evinizde, anne ve babanızın gözbebeğiyken, kaprislerinizi, bencilliklerinizle yıkarken; kaç çocuk bir aile özlemiyle gözyaşlarına boğulur aklınıza bile getirmezsiniz....

siz, "ben’lerinizle boğuşurken ben "biz"liğimize yanarım böyle...

vapurda simitle beraber içildiğinde tadına doyum olmayan içecek.

ölümü göze aldığın kadar özgürsündür.

grup yorum şarkısı.

mapusun içinde
sabahın üçünde
gözlerinde yangınlar vardı

üç duvar bir kapıya
sığmayan umutlardı
ankara’nın kalbinde
patlayacak volkandı

geldiler can almaya
tükendiler vurdukça
korktular kıydıkça
çoğalan hayatlardan

gecenin içinde
sabahın üçünde
ankara’yı ateşler sardı
(yüreğime kurşunlar yağdı)

toprağın uykudan
uyandığı bir andı
gidenlerin ardından
soluksuz bir sabahtı

sesleri soluğuydu
doruğuydu kavganın
yaşamın onuruydu
muştusuydu yarının

düştüler birer birer
dillerinde yeminler
direnerek ölümü
yeneceğiz dediler

söz - müzik: grup yorum

ölüm düşme peşime gençtir daha benim yaşım...

gergefe konmuş hayatların bir bir iğneler batırılarak işlenmiş son hali.
iplik kopar, ölüm gelir.

ölümü özlemek.
ölümü istemek.

suslarımızla susamışız ya birbirimize....
susumuzla uslarımızı çizmişiz ya geceye....
kusmuşuz ya içimizdekileri satırlara....
pusmuşuz ya...
incitmekten korkmuşuz ya....
susmuşuz... kopmuş muyuz?
o halde sustum... bağlamak için kopan telleri...

düş(ün)düm...
düş’e kalka yollara düş(t)üm...
düş(ür)düm... elimde kalan son umut kırıntısını da...
düş’sel paranoyalarıma yenilerini ekledim...
düş’erken tutmasın elimden diye....
düş’üşlerim erkendi...
düş’eyazdım kalemimi...
düş(t)üm...
korktum... kalkamadım...
düş’e kızdım...
düş’le soldum....

"takke düşer kel görünür;
maske düşer öz görünür"

takıp takıp çıkardığımız maskelerimiz vardı... benim, sizin ve hepimizin... baktığımız, her zaman baktığımız şeydi... göremedik gerçekte birbirimizi.... ne göründüğümüz gibi olduk, ne de olduğumuz gibi göründük... öylesine sahteleştik ki sahteliğimizi gerçeğimiz sandık...

ah şu her gün takındığımız maskeler
nasılda gizleriz kendimizi
saklanırız ardlarına....
korkarız incitmekten , incitilmekten...
bilmez miyiz ki takındığımız maskeler
yok edder saflığımızı ve güzelliğimizi?
yoksa bilmek mi istemeyiz....
ne olursa olsun yinede saklanırız ardlarına...

bir tak... bir çıkar...
yorulmak mı...
asla...
bir tak... bir çıkar...

hayallerimi çıkardım yüzümden...
kendi gerçekliğimden ürktüm..

içim acıyor şimdilerde...
ay karardı..
güneş bulutların ardına saklandı...
sabah gördüğüm gökkuşağı dengesini yitirip suya düştü...
sudaki siluetim buruşuk...
karışık...

sonsuzluğun baharı eylül... hayatın dökülen her bir yaprağı... tükenen umutların yeşerme noktası... hırsların tavana vurmuş zamanları... eylül tam ortası yaşamın...