ugurbocegi

yine yürüyorum bir akşam vakti...
damlaların yere vurdugu o yalnız sokaklarda...
bir elimde şemsiye, bir elimde hayallerim.
yine yürüyorum bir akşam vakti...
belki seni görürüm yine,
belki gözleride eririm diye.
yine yürüyorum bir akşam vakti...
yıktıgın hayallerimi bulmak,
ögrettigin yalnızlıkla baş etmek için...

dügümlendi bogazım yine..
o söyleyemedigim kelimelerle...
özlemekteyim…
gözlerim hep dolu,
ama aglayamıyorum…
hep pencere bugusuna bana yazdıgın siirler geliyor aklıma
ne güzel anlatırdın askımızı,
dinlerdik hep sarkımızı…
artık biliyorum…
sende yoksun, pencere bugusundaki siirlerde
artık aglıyorum…
artık kimseyi sevemiyorum…

doktor: eehhh anasını be o neydi öyle...
baba: birşey mi dediniz doktor bey?
doktor: ulan çek çek gelmedi kereta...
baba: ne diyon lan sen?
doktor: nur topu gibi bir evladınız oldu efenim...

havanı vakumlarım lan senin!!

yagmurun sesini duyar gibiyim...
eskiden ikimiz,
oturur saatlerce dinlerdik sesini.
izlerdik gökten inişini...
ama artık yalnızım
artık ne yagmurun sesi , ne bir baska sey...
iyi gelmiyor bana senden baska.
artık...
artık yagmurun sesi bile acı veriyor bana,
duyunca hep seni hatırlıyorum...
ellerimi ısıtısını, gözlerime bakısını...
göyüzüne bakamıyorum...
belki bana bakarsın diye,
yanına gelmek isterim diye...
yanında olmasamda, seni görmesemde,
ben seni hala çok seviyorum!

kirli sakal,
sert ama bir o kadarda karizmatik bir bakış,
o tatlı gülümsemesiyle görünen beyaz bakımlı dişler,
siyah takım elbise,
iri, renkli gözler,
kalın, etkileyici bir ses tonu,
az da olsa bir maço gibi yürüyüşü.

beni her zaman deli eden,bebekligimden beri malesef hep yanımda olan (saka saka)hemen hemen her yere beraber gittigimiz,el sakası yapmadan duramayan ama yine de kendini cok sevdıren sempatık ve gıcık sahsıyet.

nickinden de anlasılacagı gibi degişik bir kişiligi olan,
sınavlara çalışmadan giren ve inadına yüksek puanlar alan,
merdivenlerden aşagıya inerken bir seferde 8 basamak atlayıp kendini yerde bulan,
hiç bozuntuya vermeden hayatı oldugu gibi yaşayan,
kendisiyle barışık,
etrafına gülücükler saçıp, yeri geldiginde de insanı kalktıgı yerine oturtan,
sansasyonel bir yazardır kendileri...

yatak döşek, baygın bir şekilde yatarken "arkadaslarım msn’ye girmstir simdi bende gireyimde konusalım, özledim" dediginiz zaman msn’ye giripte selam verdiginizde ne oldugunu anlamadan "ben seninle konusmuyorum, isim var simdi"gibi sözlerle karsılasıldıgında yasanılan durum belkide...

(bkz: nükleerba$lıklıkız)

kelime: vaaz
a: hani biz namaz kılarken ne yaparız?
b: ne yaparız ya ?
a: rükuya yatıyoruz yaa bee!
b: rüku kim lan? o ne? söyle çabuk beni kimle aldatıyosun?

aglıyorum yine...
yine hep yaptıgım gibi aglıyorum...
beni çogu gece sensiz bıraktıgın icin...
o soguk, siyah gecelerde...
bir tıkırtı duyacagım belkide
kalkacagım yine yerimden heycanla...
belki sen gelmişsindir diye...
ama anladım ki bosuna...
biliyorum sen hiç gelmeyeceksin...

insanı bazen uykusunun en güzel yerinde noluyor ya? diye yerinden hoplatan gıcırtılardır.

(bkz: senin anan güzel mi)

sınav kagıdını bos vermek yerine en azından birseyler yapayım da ayıp olmasın diye dusunen alçak gönüllü ögrencilerdir.

onu görmesemde çok iyi biri oldgunu bana hissettiren sevimli ve düsünceli bilgiçtir kendisi.

banane ya ben o oyuncagı istiyorum diye saatlerce aglamak...