yaşamdan sogumak

zamanının insanlarına bakıp bakıp midenin bulanması gibi bir şey. böğürerek kusarken birinin saçını tutmasında olduğu gibi, utanmayla koyuverip gitme arasında kalakalmak.

soğuduğu şeye mesafe koyuyor çoğu zaman insan. ama bu şey kendinden ayrıştırılamaz, iç içe geçmiş, zamandan mekandan bağımsızsa eğer, kişi kendi yaşamından, kendinden soğumuşsa ne yapar? mesafe mi koyar hayatına, ‘boşver hiç kurcalama’ mı der? bakakalıp kendine dışarıdan üzülür mü, yoksa ‘onlardan değilim ben’ deyip sarılır mı kendine?

sorularmış ya yaşamdan soğumak…öyle bir savunmasız öyle bir hiçlik içinde, öyle bir savrulmakmış ya kendinden bir zaman içinde…