yağmurdan sonra gelen topragin kokusu

özlemdir... köyüne, vatanina, memleketine duyulan özlemdir. gurbettekilerin en fazla özledikleri kokudur. hasrettir, betonlarla çevrili koca dünyadan, küçük ama sevecen, fakir ama gururlu hayatlara duyulan özlemdir... siradan olmaya, siradanligi ile mutlu olmaya, olabilmeye duyulan özlemdir...

ayrica küçük sanilan insanlarin aslinda ne kadar büyük olduklarinin göstergesidir... cennetten bir koku ihsan eylemis o küçük! insanlara yaratici... ha bir de fakirlige ragmen eliaçikligi bahsetmis yaradan... kendi elinde, avucunda bir sey yokken var olan ile yardim etmenin zevkini tatsinlar diye...

bazen düsünürüm, iyi ki siganabilecegim bir köyüm var diye... köylü olmak birbiriyle akraba olmak gibidir... bunu gurbetteyken daha iyi anlarsiniz... hiç tanimadiginiz insanlarin sirf köylüsünüz diye gösterdikleri izzet i ikram insani ne kadar mutlu eder bilir misiniz? dünya hayatinda yasamak için verilmis dopingtir, moral verir, güç verir insana... hele birde, bagirarak konusan bir nine elinize bir yufka uzatti mi, topragin üstüne oturup, domates, peynir, zeytin ve sogan yediginiz, çay içtiginiz vakit bilin ki tek eksiginiz sabah ezani’dir...

iste o vakit anlarsiniz, hayatin aslinda ne kadar da güzel oldugunu... yasamanin, insanlarin ne kadar güzel oldugunu anlarsiniz... göçeciginiz, döneceginiz, olacaginiz toprak size ölümü de hayatin güzelligini de hatirlatir...

asik veysel’i, asik veysel yapan da kara toprak degil midir? gönül gözünü de açan kara toprak degil midir? ilhami da yagmur sonrasi olusan toprak kokusu degil midir?

siz bilmezsiniz belki... hatta belkide küçümsersiniz beni yazdiklarimdan dolayi... haklisiniz belki ama bilmediginiz bir seyler var,
dumanli dumanli oy bizim eller...
oturup aglasam delidir derler...