terör olaylarına tepki veremez hale gelmek

kişinin son günlerde artan terör olaylarına(’son günler’le kastedilen zaman dilimi de güncelliğini hiç yitirmez oldu) artık ne tepki vereceğini bilemez hale gelmesi durumudur.

her olaydan sonra, halk “kahrolsun, defolsun, yok olsun, allah cezalarını versin” şeklinde dile getiriyor tepkisini. biz, canımızın yandığını hangi oranda dile getirip belli edersek, terör örgütü de aynı oranda amacına ulaştığını düşünüp bayram ediyor. bizim feryat-figanımız şerefsizlerde sevinç çığlına dönüşüyor.

tepkisiz kalmaksa iki şekilde yorumlanabilir.
birinci durumda, terör örgütünün yaptığı eylemlere engel olunamayacağına kanaat getirilmiştir. her gün farklı karakollara yapılan baskınlarla, yollara döşenen mayınlarla kaybedilen asker haberleri duyarsızlaşmaya neden olmuştur. "alışma" durumu ortaya çıkmıştır. bu da tepkisizliğe neden olmuştur.

ikinci durumda, terör olaylarına yine feryatlı figanlı tepki verilmiyordur. çünkü terör örgütünün ülkeyi biçare, ümitsiz, acı çekerken görüp sevinmemesi isteniyordur. bunu yapmak zordur. hem ülkeyi yöneten hükümetin kararlılığına ve zekasına olan güvenin tam olacak, hem ordunun gücünden ve kabiliyetinden şüphen olmayacak, hem de ülke olarak terör örgütüne hak ettiği cezanın verileceğine olan inancın tam olacak.

fakat burda da, hem hükümetin hem de diğer unsurlardan birinin sakat olmadığından emin olacaksın ki, sırtını bu kurumlara güvenle dayayıp acını içinde yaşamayı becerebilesin. orduna, halkına güvenin tam olsa da yönetimde ve muhalefette olanların, her olayı siyasi rant ve çıkar sağlama aracı olarak kullanma çabalarının, senin de inandığın her şeyin içini giderek boşalttığını görürsün.

bu yüzden kendine, iki durumdan hangisinde yer bulacağına karar veremezsin. tepki veremez hale gelmişsindir ama nedenini çözememişsindir. ülkeyi yönetenlere sonsuz bir güven içinde değilsindir, sıklaşan terör olayları bu yapıya alışmana neden olmuş da değildir ama, basiretsiz görünmemek için susmuşsundur ve orduna güvenmektesindir.