portre

bir bahara açık duran penceresinde
belki bir gün gelir geçmiş zamanı arar
diyerek bu portreyi çizdi sanatkâr,
bir oda içinin ışık ve gölgesinde.

verdi bir başka renk,başka biçim,hasından;
diledi ki bir ölümsüz ömür yaşasın,
geçsin geceleri kışın,günleri yazın,
süzgün gözlerini seyredip aynasından.

severdi,ağlardı,güler ve hatırlardı
değişmeden önce sanatın fırçasında;
onun bu güzel’ e gebe rönesansında
günler birbirini güden hoş anılardı.

şimdi çerçevede mahpus yaşamaktadır,
alnında o yaman ölmezliğin zaferi;
uzak bir rüyada yüzer gibi gözleri,
artık ne gülmekte ne de ağlamaktadır.

ahmet muhip diranas