ölüm ve oğlum

ölüm ve oğlum
ne yaman çiğköfteymiş ki bu ölüm
şalgam suları iniyor şakaklarımdan
ben hala susuyorum
gözlerimle taşlarcasına bir kör kuyuyu...
nerde kaldı bire saka kuşu
su gibi bildiğin o su kasidesi?
ve dudaklarımı sevsinler
bir barut bulutuyla sanki
ortadan biçilmiş bir güneş
aynı çığlığı mı ezberleyecek dersin
akşamcılar akşama tövbe edinceye dek

düzayaktı attar a’met efendiden kartal baba tekkesine
bu seferki yolum ise
ardımdan gelen kolun
ölüsıra yürüyen
kilden, kirloz bir bayrak
epiy de yokuş üstelik
ve giderayak
sırtına vurmuş yada
buruşuk bir şipka biberini
meyvahoşa koşturuyor
mork çizmeleriyle bir kırkayak
nasıl koşturduysa tulumbacılar eskiden
yeşil karga tulumbalarını yangına
yandım diye böğürmüşüm
böğrüm yiyince böğrümden
o çiğköfteyi
yandim

öylebi kuşaktık ki biz oğlum
yine de sen ölüyorsun
boynuna sarılınca ben
ve o domuz var ya incildeki
cümle günahı yüklenip
uçuruma atlayan domuz
biz öyle bilem olamıyoruz...
meşksiz aşklarla senlerin
başına tacettiğimiz
o güzelim elmayı
utanmadan o ulusal
akbabamıza sunuyoruz
kellerinizle birlikte
bu gidişle korkarım
bi tek ses kalacak bizden
tıkırtısı farenin
kendi tahta kuyruğunu kemiren

cama vurulmuş güneş kırıldı
nar daneleri döküldü suya
yandım diye böğürüyorum
ama bu kırkayak oynunda
öyle yakın ki ölümle oğlum
uyak oluvermişler adeta
ben ne demeye hala
sözümona bir inci gibi
acının yanardağ bardağında
kendi kendime eriyim?
oysa bu dünya denen ağacın
türkiye denen çatağında
öyle bir oğul var ki oğul
ölüme değil, ölüme
yaşanmaya bi ölüm bal

cama vurulmuş güneş kırıldı
nar daneleri döküldü suya
gayrı adam oldu diye babam
oğlum beni sevse ya
.

can yücel