öldükten sonra meşhur olmak

ünlü olmanın en kötü halidir; olayın kaymağını varisiniz kimse o yer, siz de öyle yatar durursunuz toprak altında.

bir cok sanatcinin basina gelen hadisedir. sanatci derken bizim sarkicilarimizi-artizlerimizi kast etmiyorum, ozellikle edebiyat ve hatta rus edebiayti bu durumdadir.

amaçları meşhur olmayan fanilerin pek de sallamayacağı eylem. yani öbür tarafta ölümü ardına çıkan şakşakçılara gülüyorlardır muhtemelen de çoğu.

çoğu ressamların başına illa ki gelecek olan şeydir. resimler ressam hayattayken değer görmez ancak ressam ölünce biricikleşirler. gerçi resimler her daim biriciktir, ressamın kendisi bile o resmin tıpatıp aynısını yapamaz...

özellikle zamanının insanlarından epey ileride bir düşünce yapısına sahip, ileri görüşlü insanların kıymeti, yaşadığı dönemde pek bilinmez ve insanlığa faydaları fark edilmez. çünkü anlattıkları, savundukları bir deli saçmasından ibarettir çağdaşları için. bazen idam edilir, bazen derisi yüzülür iddiaları yüzünden. nasıl ki zaman geçer insanlık ilerler o zaman anlaşılır kıymeti ve ünlenir. ne var ki bazen bunun için aradan yüzyıllar geçmesi gerekir.

columbine katliamının faillerini örnek olarak verebiliriz.
(bkz: eric harris)
(bkz: dylan klebold)