mühim olan insanlık

insanlarin tanisin tanimasinlar birbirlerini karsilastiklari heryerde, gunaydinlar efenim! diye selamlastiklari;bir pasanin kiziyla bir isci cocugunun ayni okulda okuyabildikleri; butun mahallelinin aksamlari yazlik sinemalarda bulustuklari; kimsenin digerinin arabasinin modelini kiskanmadigi; hanimlarin henuz sabah programlarinda kalkip gobek atmadiklari; gecelik starlarin parlayip sonmedigi; karadenizli mutahitlerin henuz beton yiginlarina donusturmedigi kucuk mutevazi evlerde yasanilan; bulan buluyor sekerim! gibi haslet kokan muhabbetlerin henuz yapilmadigi; insanlarin namusuyla, alin teriyle para kazanma gayretlerinin surdugu; kullandiklari esya markalarinin isimlerinden once gelmedigi...kisaca ortaligin bozulmadigi zamanlara ait bir ’nostaljik replik’ ornegidir bu baslik; birisi bir digerine yardim eder ustelik onu hic tanimiyordur, karsisindaki de haliyle ona tesekkur ve minnetlerini sundugunda bu beriki ezilip de soylerdi bunu; tesekkure gerek yok "muhim olan insanlik" diye...hepsi buydu iste...