bir pablo neruda şiiri.
kapıda beklerken bıraktım onu
gittim, dönmedim bir daha.
o, dönmeyeceğimi bilmedi
bir köpek geçti, bir rahibe,
bir hafta geçti, bir yıl.
yağmur ayak izlerimi sildi
otlar büyüdü sokakta,
ve birbiri ardınca yıllar,
başına düştü onun da.
sonra savaş geldi
kanlı bir yanardağ gibi geldi.
öldüler evler, çocuklar
o kadın ölmedi.
bütün otlaklar tutuştu.
binlerce yıldır düşünen
sarı, sevimli tanrılar
her biri paramparça
çıktılar tapınaktan
düş kurmaz artık onlar
aydınlık evler, veranda
hamakta uyuduğum
pembe otlar, yapraklar
el biçimi, kocaman
şömineler, çalgılar
kırılıp yakıldılar.
kentin olduğu yerde
şimdi artık küller var.
eğri büğrü demirler
ölü heykellerin korkunç saçları
ve bir kara leke kan.
ve kadın bekler, bıkmadan.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?