konuşmak

garip bir eylem. bazen tam ortasındayken bu eylemin, hak veriyor insan şarkıya, ’her gün aynı, her gün aynı, her gün aynı...’ bulanıklaşıyor etraf, ’her gün aynı, her gün aynı, her gün aynı...’ absans nöbetine girdiğini sanıyor karşındaki, ’her gün aynı, aydım, anladım ben bu dünyayı’ diyorsun içinden, ’her gün aynı, konuşmamak lazım, derin bir suskunluğa bürünmek...’ ’her gün aynı, iyiyim böyle’ diyorsun içinden, yeni bir suskunluğa bürünme sürecine girene kadar...